Өлеңдер ✍️

(су жоқ болған соң жер сұрағаны)

Жаздым сөз жанабына би Аманның,
Зүррияды ең Жайһұндағы зор нәһанның.
Атаңның артық туған ықпалы орнап,
Абыройын алдың тәмам бұл заманның.
Бәндәні халық қалаған Хақ қалайды,
Табарсың тағы зәтін ол жаһанның.
Береке біздің елден бұл жаққа ауып,
Қадыр Хақ қылды сізді кені нанның.
Кәдімгі қазақия заманында,
Қорғалар қара түгіл, халқы ханның.
Қайтадан қайтқан бақыт қайта орнады,
Ежелгі болғаннан соң орны кәннің.
Мияссар мынау уәллаят бол сын деуге,
Көбі жоқ келіп едім Қадырданның.
Сәлем хат сол себепте ырсал еттім,
Өзіндей жанабына Арысланның.
Халық құйрығы Әлібай мен ол Ақмырза,
Мысалы, қанатындай бір қыранның.
Қомдансаң қолайыңа келер бәрі,
Боп тұрсың "дөйт" атты бегі ұранның.
Ікая Сейіт Асан бір күндері,
Отырып ортасында баябанның.
Қарны ашып қоржынынан нан алып ед,
Қарасы көрінді бір айуанның.
Қарайлап: "Қандайша зат?" - деп отырса,
Ит екен келді алдына ол Асанның.
Аштықтан оның әлі тең болып тұр,
Түскендей рәһимі көрген жанның.
Басынан сипап иттің ол зады пәк:
 Біздегі ақы бұл, - деп, - меһіманның.
Жеуге алған жиып бәрін нандарының,
Үстіне төгіп шақырды дастарханның.
Оны жеп: "Жарылқа!" - деп Асанды ит,
Мінажат етті өзіне Сұбһанның.
Шәһиттік дәрежесін берді Алла,
Ақында осы итті сыйлағанның.
Олардай әулеті еді деп, үмітпенен,
Келіп ек тарапына мен бұ жанның.
Халқым, - деп, хатым тастай, қайтып кеттім,
Етер, - деп, ережесін қағида пәннің.

1910