Әңгімелер ✍️

Табалдырықтан аттай беріп, есікті де жаппастан Сәрсен айқай салды.

— Қаты-ы-ен! Шам жақ!

— Жер майың толып тұр ма еді? Еркек боп тауып әкелсең мен аяй ма екем? Он жерден шырақ жаққандай жарқыратып қояйын. О несі, есіктен кірмей айқайлап, деп әйелі дүрсе қоя берді.

— Апыр-ай, қатын-ай! Ауыз ашсаң аттандап кететін әдетің-ау! Әкелмейін деп жүрмін бе? Жоқ қой сол жер майы құрғырың. Кәресіні құрғырың қасқалдақтың құны боп тұр-ау қазір. Енді пілте жасасаң да, бірдемені ілделдалай қойсаңшы, деп пеш түбіне жантая кетті.

— Жат. Жатқанға берсе, саған берер.

— Тіліңді, тіліңді ғана кесер ме еді!..

— Жетісерсің жаман қатты. Сен шірікті адам ғып жүрген мен шығармын.

Сәрсен шынтағын қос қолдай тіреп, жауырынын бүлкілдетіп басын көтерді. Төрде ілулі тұрған тобылғы сапты қамшысына қадалды.

— Өрім-өріміңді шығарайын ба осы! Көптен көзіңе көк шыбын үйелемегенге әбден құтырып барасың.

— Адырам қал! Сен еркек болсаң Рабиғаның үйіндегі күміс кісеге ие болар едің-ау. Арал атаң ұрпағы екенің рас болса, қарашаңырақтың белгісі шүйкедей кемпірде қала берер ме. Ертең анау қақпас "жаман айтпай, жақсы жоқ" олай-бұлай боп кетсе кісе Аймаңдайға қалады. Басқаға кетеді. Аруақ арты жын болды деген сол.

Сәрсен кілт өзгерді. Құйрығымен жылжып барып кереует астындағы қағаз-қапшық салатын көнетоз қол сандықты суырып алып ақтара бастады.

— Сия қайда еді? Жоқ па? Бидай қуыр! Азырақ күйдіре қуыр. Сия жасаймын.

Сәрсен түннің бірталай уағына дейін тапжылмай шоқиып отырды. Көп жазды. Көп сызды. Қайта толтырып, қағазды қайта жыртты. Ақыры бір парақ қағазды көшіріп, уһ деп демін алды. Үш бұрыштап бүктеп, адресін жазды. Әлдекімге қыжырланып жұдырығын түйді.

Енді көрсін, білсін Сәрсеннің қалай кек қайтарғанын. Тұмсық бұзғыш неме ғой!