Өлеңдер ✍️

(Әбікен Хасеновке)
Кешкілік алып еркін дала тыныс,
Уыздай ұйыды бар жаратылыс.
Ақпады атырапта жұлдыз — киік,
Қақпады көк аспанда қанатын құс.
Көрінген таулар мана кәрі алыптай,
Жабысты жерге шөгіп қарамықтай.
Қарайып кетті ормандар етектегі,
Аспаннан аунап түскен қара бұлттай.
Ұйытқан сал жігітті,
қыз баланы,
Қазақтың күйлерінің мұзбалағы.
Сол таудан өз тұрпатын танығандай,
Түксиді төмен құлап құз қабағы.
Кеуденің күй сарайы күмбірлемей,
Тұнжырап күйші бір сәт тұрды үндемей
Булығып әлденеге тұншыққандай,
Күймен бір бүлкілдейтін бұлбұл көмей.
Кәрілік, сырқат бірі еске кірмей
Бір кезде бұлаң қағып өссе гүлдей.
Кетіпті маңдайына жылдар тартып,
Қос сызық домбыраның қос шегіндей.
Тау жатты бойында оты сөніп қалған,
Шал тұрды со бір таудай шөгіп қалған.
Білмеді ол таудан биік тұратынын,
Күй болып көңілдегі көрікті арман.