Ғафу қайырбеков өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Саған біткен бидай өңде бар бір сыр.Бет ұшында дірілдейді жұқа нұр.Ол бір сенің айғағындай арыңныңБілген жанға көзге ту ғып ұстап тұр.Ойнақы, еркін..

Қуана да, қамыға да білесіңЖандай жақын, жан құрдасым Бəдешім!Көкірегімнен асыл орын алар ма,Бір өзіңнің есіміңдей əр есім?!Қай бағыма кездесіп ең..

– Айтшы, жігіт, қыз жасынҚасиеттеп көрдің бе? –Дегенімде, жолдасымЖауап берді тез мүлде:– Егер адал жыласа,Таусылады шыдамым.Қыз қызғаныш..

Мəз болдым ба, қаз болдым ба,Қанаттанып ұшайын.Сүйген жарым, қайда қолың,Қайда қолың қысайын.Түсімде де, ішімнен деАтыңды атап жүріп ем.Сол дертіме..

Тиеді жұмсақЖаныма аса, –«Где же ты, мой сад,Вечная краса?!»Салшы бір тағы,Əлдиле жанды.Осы əнің мəңгіКөңілде қалды.Естілсе сол əнСамалдай..

1Жатты қыз көп отырмай бүгін ерте,Кім білсін, жалықты ма албырт ерке,Төсі ме, шынтағы ма, – не қозғайды,Үстінде дірілдейді атылас көрпе.Өрілген..

Неге, неге, жас қызғалдақ,Қыста көктеп тұрсың сен?Қараймын да, қалам ғажап,Əттең, сырын түсінсем.Тек дыбыссыз тербелесіңТереземнің алдында,Əлдебір..

Жүрегімнің маржанындай өлеңім,Альбомыңның арттырар ма беделін,Жазғы шықтай мөлдіреген жырымнанАрманым не, тапса жаның керегін!Қағаз ғой бұл –..

Шіркін, Ғиссар –Бақыты ғой Тəжіктің,Тіршілікке бəрі керек азықтыңБұл жазықтаӨспейтіні жоқ шығар,МəпелегенАлақанын жазып күн.Ал анау бірАсқар-асқар..

ДүшанбеніңОртасында бір тау барТəжіктердіңТақиясы секілді.ТөбесіндеƏлсін-əлсін бұлт аунап,Талай-талайНайзағайлар секірді.Соны бағыпЖүрген Мирзо..

Тамаша алаң.Дүшанбенің қақпасы.Ар жағындаƏсем Ғиссар алқабы.ТірелетінТəжіктердің ат басы,КерілгендеКүннің алтын арқаны.Қолына ұстапҒасырлардың..

Рахман əңгіме айтып отыр маған,Көзінде от ұшқыны топырлаған.Сықасқан бір бөлменің қабырғасыОрын жоқ папкаменен толтырмаған.– Мың папка, – деді ол..

Рахман-дост сөзінде бар кісі екен,Бар жазығы – машинасы «кіші» екен,Соның өзін самолетке бермейді,Жігіт екен көңілі кең, іші кең.Енді заулап..

Түн – бір Мұхит,Дүшанбе – маржанҚалқиды сонда бір шығып, батып,Аспанды жыртыпСан самолеттер,Қонады сонда, ұшады қайтып.Ақ жауын бүркіпТұрған кез бұл..

Памирдің қабат-қабат тауларынанДүниенің күннен беті аударылғанКезінде, яғни түн келгенде,Жаңылып қыран құстар самғауынан,Қараңғы сарайлардай шамы..

Нан деген Елдің көңілі,Ырысы жəне таланты.Тарихы, кешкен өмірі,Бар серті мен бар анты.Қазақта бар бауырсақ –Қалдырып жая, жалды да,Бауырын, туысын..

Отанын танып тұра қап,Шаңытып келіп алыстан,Жұтады Дондық арғымақАрпачай атты ағыстан.А.С. Пушкин «Дон»Осынау өлең есімдеСонау бір албырт..

Үш мемлекет, төрт халықБас түйіскен бұл ойпат,Баяғыда топталыпҚырық қырғын, жүз апатАлма-кезек алысқанОсынау жасыл өлкені,Қанды көзді..

Рүстамның тоғайы» –Қара-көктау түбінде.Түсті жолдың орайыЖақсы сəттің күнінде.Ақ теректер көк бойлап,Жасыл талдар еркелеп,Құстар жырлап..

Тарихы да, мəдениеті ілгеріСүйсінтеді əзірбайжан күйлері.О, ғажайып, мұнда ескі мешіттер –Ақындардың жыр оқитын үйлері.Уақыт жоқ, – деп, біз жүреміз..

Мұнда ең бай əдебиет музейі,Керек мұны көру үшін мың зейін.Ғалым туыс, дереу ұшып сонда барДесең егер «тарихымды іздеймін».Он екі сүре – Қорқыт бабаң..

«Мəминə хатун» мавзолейі əдемі,Басын қосқан шеберлердің əлемі.Атабектер əулетіндегі арыстан –Мұхаммед Жаһан Пехлеванның əйелі.Таңдандырып он сан..

Түстік жақта Нахичеван –Ел алыс.Оған барсаң – ақ бұлттардан жоғары ұш.Ол бір жатқан – көне түрік бесігі,Содан туған Əзірбайжан – жолбарыс.Содан туған..

«Қыз-мұнара» – көне Баку мақтаны.Онсыз оның он айтсаң да жоқ сəні.Қыз намысы мəңгі биік болсын – деп,Ол – халықтың қолдан соққан аспаны.Жеті қат көк..

Күміс Каспий үстіменен ай жылжып,Бұл уақытта ұйыған сүттей түн жым-жырт.Жаңа Баку демалыста, ұйқыда,Көне Баку ояу еді көне жұрт.«Күндіз мұнда..