Рза қунақова туралы Өлеңдер ✍️

Көмектесем апама,Жуысамын тақтайды.Көмектесем атама,Көрші мені мақтайды.Мал қайтқанда өрістен,Бұзауымды байлаймын.Жұмысымды бөліскен.Бітірген соң..

Күнде ертемен ТынымдыАпарамын бақшаға.Жақсы көрем інімді,Менмін оған жақсы аға.Қуанады інім де,Күнде бірге барғасын.Алады ол тілімді,Бөліп береді..

Біздің қоразМезгілсіз шақырады.Ерте де, Кеште деЖөнсіз бақырады.Ал Ораз – Дəл сол қораз.Өзінен кішігеЖекіріп ақырады.Ал, достар, ОраздыОртаға..

– Əй, қошақан, лақ,Сөзіме сал құлақ.Сендерді апам бақ деген,Жайылыңдар, ойнаңдар,Əне таза бұлақ,Жағасында құрақ,Тек қалмаңдар құлап, –Деп тұрғанда..

Доп, доп домалақ,Тепсе, кетер домалап.Нұрлан алып допты,Шақырды иті Бопты.– Лақтырам, тос, – деп, –Қарап тұрма бос тек.Түсінгендей Боп та,Тұрды қарап..

Ей, ақтайлақ, тайлақ,Екі көзің жайнап,Салып жүрсің ойнақ,Боталарды шайнап,Тек тентектік істеме,Қояды апам байлап.

Ұстап алып үйректі,Нұрлан қолға үйретті.Таңертең жем шашады,Үйшік аузын ашады.Астауға су құяды,Тазалайды ұяны.Қашатын емес үйрегіКүтуші жақсы үйдегі.

Алып келіп күшігін,Орап қойды ішігін.«Лайка» деп ат қойды,Шəуілдеп ол жатпайды.Ертіп алып ЛайканыЖүгіртіп те байқады.Кіргізіп үйге күшіктіЖақындатты..

«Мен – батырмын, қорықпаймын», – деп Мұрат,Бірге оқитын жолдасына мақтанды.Қиыршықтар артта қалды бұрқырап,Шаңғы сызып бара жатыр ақ қарды.Келді..

Қара мысықКөзін қысып.Бет-аузы ісіп, Аузын ашып,Маң-маң басып,Қораға жақын келді.Ет барынИісінен білді.Жемек болып еттіЕсі əбден кетті.Биіктегі..

Ақ қайыңдай иілем,Көрсем бота сəбиді.Қылығына сүйінем,Анасын ол таниды.Суретіне күлімдеп,Мəз болады балапан.Ұмтыл көкке күнім тек,Аяласын..

ІАдам атты тым биік арыммененЖиырмадамын, лаулаған жалын денем.Оққа тостым кеудемді қалқан қылып,Қорғай білдім елімді жанымменен.Көргенмін..

Он екі Ердің құт мекені – Үшарал,Жұлдыз болып жанды мұнда күш адал.Бүгінгі ұрпақ қандай ғана бақытты,Келер ұрпақ, ойлан, асып түс одан.Он екі Ер..

Күн шұғылалы туған өлкем,Мейірім толы жүзіңде.Əр атқан таңНұрлы, көркем,Бақыттымын өзіңде.Мынау ғажап замандаКүндей күліп жайнап тұрсаң.Өз еліңнің..

«Кептер» екен жер аты, шағын қыстақ,Жайқалған қалың ағаш, шолақ көше.Сұрадық жас жігіттен сөзбен қыстап:«Неліктен осы жердің аты өзгеше?»– Қарттардың..

Бұлбұлмын бағыңда сайраған,Қырандай қанаты талмаған.Туған жер, ту етіп өзіңді,Күн ме Ай тəрізді айналам.Шөлдесең, өзен боп ағылам,Шаршасаң, төсек боп..

Күн шыжғырып төбемізден,Құмның лебі беттен өбер.Қашқан жандай тегі бізден,Асау толқын жөңкіп берер.Сусындаттың паң даланы,Ну тоғайға бөленді..

Жүрсем де қашан, қайда мен,Туған жер, биік шоқтығың.Кетсем де самғап Айға мен,Қолымда жүрер шоқ гүлің.Сылдырап жатса өзенің,Тауларың маңғаз..

Қайта туып,Құлпырған өңі жайнап,Қарт Таласым – құт мекен, еркін аймақ.Қаратаудан қаралы көш көрінбес,Егілмейміз бүгін біз «Елім-айлап».Жасадың..

Қаншама жыл өтті.., туған мекенім,Қиялыммен ылғи саған жетемін.Топырағыңнан ұзамаған шақтардаҚадіріңді білмей жүрген екенмін!Анам берген ащы құртқа..

Аспанда ақторғын бұлт қазбауырлап,Жайлаудан көшіп жатыр жазғы ауылдар.Созылған керуендей даладағыТай мініп жанай шапты бала-дағы.Жарасып ұлы көштің..

Қимайды елін адам тұрмақ құстар да,Атамекен, топырағың ыстық-ты.Құстар кетер тастап бірақ қыс барда,Күні үшін бетіне алып түстікті.Мен ешқашан жылу..

Аман болсақ тұрамыз ғой тағы келіп, қош, аға,«Келесің де, кетесіңдер», – деп, жеңеше босама.Бір ауылдың үлкен үйі саналатын шаңырақ –Орталық боп..

Ойжайлаудың тердің бе, алаулаған гүлдерін,Тауларының көрдің бе, манаураған түндерін?Көрдің бе сен – жұлдызды – күміс түйме, көктегі,Үн қаттың ба..

Мөлдіріңе талай жудым жүзімді,Топырағыңнан табам əлі ізімді.Өзіңде өткен балалықтың базары,Сағындырып келеді əлі қызыңды.О, ерке өзен, ақ толқынды..