Мылтықбай ерімбетов туралы Өлеңдер ✍️

Ұзақтағы Жызақ тауы,Медетіндей тілектің.Күз аптабы сызаттарын,Жазбады ғой жүректің.Арнап қана, сəл мақтана,Бермек едім жырымды.Ақ мақтаңа жайлап..

Соғыс десе мұңаяды анашым,Əлде біреу тырнағандай жарасын.«Жылдар өтіп бара жатыр, əлі жоқ...»Деп ақырын еске алады ағасын.Жау етігі таптағанда гүл..

Қарашы,əні,көрдің бе тамашаны,Парадта жүр қазақтың қара шалыҚара шалдың қоңырқай костюміне,Қалай-қалай ордендер жарасады.Еңкіш тартқан егде..

Немеренің сипалап айдарынан,Кəрі кемпір салады майда бір əн.Əсем əлди əуені естіледі,Жырақтағы жастықтың жайлауынан.Бар ашуын сабырға жеңдіретін.Ана..

Сен мені айыптама қадірлі анам,Мінезім ауыр соқса дауылдаған.Дертім бар жүрегімде қалыңдаған,Өртім бар өшпейтіндей жалыңдаған.Еркім бар ет жүректе..

Балапанды -кішкентай құс баласын,Тұзақ құрып, айла ғып ұстағасын.«Жазықсыздың жанына қас қылма» деп,Жанашыр боп араға түсті анашым.Қас қылмай қанатты..

Қарлығаштай су берген,Қаршығадай жем берген,Қалжыраған кезіңде,Қанатыңа дем берген.«Құлыным» деп құмартқан,Қылығыңды ұнатқан,Еркелігің..

IДүниеде сенен қымбат жан бар ма?Жетеледің жақсылыққа, арманға.Мейіріміңнің шұғыласына шомылдым,Қиындықта жалғыз өзім қалғанда.Көрмесем ғой..

Мамыққа бөлеп маңайды,Қалықтап ұзақ жауды қар.Тал, терек, қарағайларды,Тонына орап алды қар.Ашулы аяз, сүңгі мұз,Сүйектен өтті кенеттен.Көгорай..

Аппақ еді не деген,Жадырады жанымыз.Жұмыртқадай төбеден,Домаладық бəріміз.Табиғатқа еркеміз,Айналамыз тамаша-ақ.Киіміміз, сөмкеміз,Су-су бопты..

Күз келіп,Гүлдер солды да,Сарғайды тіпті жол мына.Аппақ қар ертең жауады,Жапырақтардың орнына.Айналып ұшты қыстақты,Жылы жақтарға құс қайтты.«Ертерек..

Майдалау желмен жоғалды,Майсалы белдің маңызы.Мал басып, өшті, омалды,Шаң жұтып егін аңызы.Аспанды ала бұлт алып,Айдады жердің ыстығын.Апам да қалың..

Ақ күшігім бар еді,Өзі сондай əдемі.«Кел» десең де – келеді,«Кет» десең де – келеді.Келтіреді күлкімді ,Өзі қызық бір түрлі.Құлақтары қап-қара,Жүні..

Жайнап тұрған қызыл гүлЖұлдызшадан аумайды.Жайнап тұрған қызыл гүлЖалын құсап лаулайды.Сары көйле секілді,Сап-сары түс – сары гүл.Қарашашқа..

Бақшаға біз гүл ектік,Ауылымызды түрленттік.Бірақ біздің қозылар,Гүлімізге қызығар.Жақын келіп, ойнайды,Тəтті екен деп ойлайды,Қутыңдаған..

«Көктем» деп келген жар салып,Есітіп тұңғыш құс əнін.Көктемді күліп қарсы алып,Жер – ана ашты құшағын.Табиғат жарқын жайдары,Жылуын төкті көктен..

Ой, жаңбырдың жауғаны-ай!Көпіршіктер секірді.Барлық үйлер, бар маңайСабынданған секілді.Арық ақты далада,Жер дүниені көпір ғып.Терезеден..

Мекенім, ұям деп келді,Сен өскен осы ауылды.Көлдерді, гүлді, бөктерді,Сағынды олар, сағынды.Сабылған құстар қиқулы –Аспан мен жердің арасы.Саздауытты..

Кең дала, міне,Қызғалдақ болып гүлденген.Соғады самал,Жан рақаты бұл деген!Қарлығаш қанат,Келеді көктем қол бұлғап,Тамылжып таңы,Шырайлы, ерке..

Қозы, қозы қошақан,Көк шөп шықты, жей қойшы.Қой өсірген момақан,Құйтақандай мен қойшы.Көкпектерді суырып,Жайылыңдар далада.Жаңбыр жауса, жүгіріп,Тез..

Жанкүйер қауым шулады,Алақан соғып дүр етті ел.Доппенен бірге тулады,Кішкентай бала жүректер.Бапкердің көңілі көншімес,Артады саған салмақты,Асырып..

Кесіп өтсең көшені,Тəртіп бұзып егер де.Кенет жүзің түседі,Милиционерге.Ала таяқ көтеріп,Ысқырығын шалады.Ол жек көріп қалады,Тыңдамаған баланы.Жол..

Өзі батыл,Өзі батыр,Өрлеп биік бара жатыр.Терезеден – жанған отқа,Кіріп кетті ол заматта.Алып шығып бөбектерді,Адамдарға көмек берді.Ойлаған жоқ..

Түрлі-түрлі матаны,Көйлек етіп жатады.Барлық адам біледі,Киім тіккіш апаны.Жіптің – қызыл, ағы бар,Жасыл, көгі тағы бар.Бір көйлектің өзінен,Түрлі..

«Жалаң аяқ жүрмесін,Аяғын тас тілмесін,Табанына баланың,Тікенектер кірмесін.Кірді тіпті білмесін,Қыста суық тимесін.Бəтеңкесін киіп ап,Конькименен..