Рафаэль ниязбек өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Таудың кәрі мұзындай сіреспелі,Өзің жақтан ызғырық тұр ескелі.Өрт жанымды келемін жалау етіп,Жалғандықпен ұстасып, тірескелі.Өзендердің ағысы..

Қайда барам тулақтай тозбағанда,Солғын тартып үлгерген көз, жанар да.Жанар ма едім лапылдап, кім біледі,Жанашыр кеп шоғымды қозғағанда.Жылан жатса..

Жасырған уын жағына,Дұшпан көп туған бағыма.Талқандалып кете жаздағам,Бағынбай тағдыр заңына.Айналып достар қасыма,Қатер көп төнген басыма.Тартылып..

Көктем болып жүгірген жиі еліне,Қолға қалам ұстаған киелі ме.Қарабайыр жыр жазып атақ алғанСөз сіңбеген ақын көп сүйегіне.Шындықтардың сорғалап қаны..

Ұлағатты ұстазымМырзатай ЖолдасбековкеКүңіреніп көрмеген күрең күнде,Ақтангерсің бақ қуған нұрлы өңірде.Көңіліңнің шуағы жылытқалыТонған емес жүрегім..

Жылы самал алдымнан жиі еседі,Көңілім де көңілді күй кешеді.Жарқыраған жұлдыздар түнгі аспанда,Шекпенімнің ақ алтын түймесі еді.Шырқыраған шындықтың..

Айдарынан аңқылдап жел ескенде,Бәрі мықты адамның белес-белде.Бір-бірінің келеді басын шауып,Тіршілікте ұстасып, егескенде.Құзырлының алдында..

Күрк-күрк жөтеліп, тұмаулатып,Келе жатқан кезімде қыраулатып.Өмір деген арғымақ оқыста үркіп,Кетер ме екен, кім білсін, қырға аунатып.Жауған оқты..

Алда-жалда қалса егер жұрт сын тағып,Қарайтындар жоқ емес тым сызданып.– Адам десем, бұ да ақын екен ғой, – деп,Жөнеледі өсек сөз сыпсың қағып.Дарға..

Күндер қайда көзімнен нұр саулаған,Көңілімді бұл кезде мұң жаулаған.Қоғам менің кеудемді қысып ұстап,Саясаттың сымымын құрсаулаған.Өрт жүрегім..

Сыбайласып,Өзара қоғамдасып,Қорқау қанша тонаған моланы ашып.Азамат ер қапыда неге өлмесін,Жүрегіне тисе егер оқ адасып.Ұшыратын кезімде құс..

Өксігенде көңілдің күйі налып,Ауылыма жүремін жиі барып.Күзгі дала ақырын тербеледі,Сары шекпен үстіне киіп алып.Көшесінде жүгірген құм..

Қанжығада кетпедім бөктеріліп,Көп өмірім өлеңмен өтті өріліп.Біреулердің көзіне елестеймін,Қорғасыннан құйылған оқ көрініп.Жолымды егер бермесе..

Ауылыма көп болды бармағалы,Жұлдызымның сонан ба жанбағаны.Алматыдан шыққанды қойдым білем,Өмірімді өлеңге арнағалы.Ауыл еді мал баққан қырға..

Рухы бірге көктеген көгерсе елі,Ей, алаштың баласы өр еңселі.Қилы-қилы заманнан жетсең де аманАқ семсердің жүзінен көрем сені.Сөйлесең де өр кеуде..

Тіршіліктің сүт саулап анарынан,Өмір көктеп тұрғанда балағынан, –Көңілімді кей-кейде мұңға орайды,Дүниенің жас тамып жанарынан.Дүниенің көзінен жас..

Қабырғалы елімді көбісі ұғып,Жарық әлем келеді төр ұсынып.Менің сардар жүрегім сескене ме,Жалғандықтың тұрса да бөрісі ұлып. Маңайына баянды бақ..

Заман мынау тақырлап қыраулатқан,Күрк-күрк жөтеліп тұмауратқан.Аруана – Дүние ыңыранады,Тақымына сом білек бұрау батқан.Өкімет те – сұм..

Туып, өсіп жетілген бұрқасында,Ақын еді туатын бір ғасырда.Ескерткішін әйелі жуып жатты,Айбын сұспен сомдалған қыр басында. Орамалмен сүртеді суға..

Тілгілеген аспанды сойқанданып,Бүркіт қашан күн кешкен ойға алданып.Жартаста өскен қарағай бүрген кездеБір аяғы болар ма қойған қалып.Тіршіліктің..

Бұлттарды көріп қаптаған,Жылғасы жылап ақпаған,Ойығым мылтық кезеніп,Ешқашан аққу атпаған.Жақсыны қолдап жақтаған,Қатыны жасық таппаған, Дуалы ауыз..

Сөз ұстанған жігітті өсірмеген,Дүлей аз ба бүгінде сөз білмеген.Көселерін көтеріп төбесіне,Көсемдерін жұртпыз ба көзге ілмеген.Жұрттың түгел өзгеріп..

Маңынан шыбын ұшпаған,Ер қайда найза ұштаған?Өр мінез өжет ақынынӨсірмей қоғам ұстаған.Шалығы тиген салқынның,Дос емес бәрі жақынның.Сәулесі суық..

Тәуелсіз болған елімдеТәуелді болып күн кештім.Қазына толы жерімдеЖалынып жатқа мінгестім.Қажырлы күштер топтасқан,Сұмдықты қозғап қайдағы.Тайраңдап..

Жүрегіне үңілген кім дұрыстап,Дүр дүние кеудемде тұр тыныстап.Қаны тамған Шындықты келеді әліПодвалдағы архивте тығып ұстап.Қандай зауал төнсе де ел..