Нұрлан оразалин туралы Өлеңдер ✍️

Бір сәуле көкте жанып тұр,тамардай болып шың-құзға.Барады дәурен – ағып қыр,армандай жасыл жұлдыз ба?!Жұмбағын ойдың қағып қыр,тіл қатып Үрім..

ГүлназғаКішкентай ғанатомпаңдап күлгентөрт ауыз үйдің қызығы;томпаңдап жүргенпапасының «бұзығы».Сен кімге осытірліктің әнін нұсқайсың,жымиып қана мәз..

Қар жауыпты Алатауға – бөктерге,қара, досым, түнімен.Көктем келмей енді қырлар көктер ме,көз тартатын гүлімен?!Көктемейді...Алматыда – қараша,келгені..

Сағындым иiсiн аршаның,бiр сезiм бойда бар желiккен;лекция тыңдаудан шаршадым,қызықсыз дүние нелiктен?!Қызықсыз көше де, қар да аппақ,қызықсыз..

Мен күрсіндім...Қас пен көздей – бұ тірлік,көрдім сенің жанарыңнан күпірлік.Өмір дейтін алдау екен бір-бірін,алдап-арбап әңгімені бітірдік.Күрсіндім..

Қарашы, тағы күз келді,қалтырап ұшты жапырақ;шаң басып қырда іздерді,қамығатындай атырап.Байқатып түнде сыз демді,Бүрісетіндей аспаным,ақ жаңбыр..

Қыс жайлы өлең жаздым мен,аяздың сыры аян ғой.Сағым боп қалған жаз күнненсаусағын созды – таянды ой.Көктем кеп... Өлең жаздым мен,махаббат жайлы..

«Құстар келдi де бiздiң қырдағы,Жаңбыр жауды да көктем жырлады...»Тұманбай Молдағалиев***Жырла! Жырлай түс! Мұңайма!Ай асты әнiңмен..

Хатың кептi – сезiм менi толқытты.«Шырағым» деп бақ тiлепсiң маған шын.Мейiрiм де, жылы сөз де мол тiптi,сезем, ана, ұлың үшiн алаңсың.Көктем кептi..

Қыз жанарын көргендеалабұртып әншi әлем,жұлдыз түнде өргендеөлең жаздым қанша мен?!Жүрек тербеп тосын үн,айлы жаздың кешiнде,қырманшылар..

Мен жырдан бiлмеушi ем басқаны,сағым мен сағыныш кешкен ем.Көктем кеп... Сезiмнiң аспанықайың боп шулады кешке өлең.Қиялап қиялым бөктердi,тырнаның..

Сағыныш – ғажайып күш бiлем,көңiлдiң жаңа атқан бүршiгi;жөңкiлген жұмыр жер үстiментынымсыз жүректiң дүрсiлi.Сағыныш – қараша құстарықара күз көгiнде..

Оқылмай қалыпты талай жыр,жол ұзап, елден бiз кеткелi.Еске алып кей күнi: «Қалай жүр?»Дедiң бе ұмытып өкпенi.Айрылсақ аз күнге сазатынжүректе, сезушi..

Жырлайды кеп,күрсiнедi қыстығып,ашынады ышқынып,қыстығады iш тұнып;сүртедi үнсiз көзiн көк,жетi iшектiңжелiм мұңы безiлдеп.Жырлайды кеп,бусантады..

Мен жоқта желменен сырласпа,жүрегiм желдi күн жылаған.Жазбақ боп тумысы жыр басқа,жаза алмай жастыққа құлағам.Айтатын арман көп әлi де,Сен жәйлi бұл..

Бүлдірген тере барғанда,естідім үнін үкінің,қол созып алғаш арманға,жырладым таудың бітімін.Жүректі келіп баураған,шалқытты түнде күз әні;тамыз..

Талайлар қамығып iздегенбұл шындық күрес пе?Елес пе?Шиыры бiтпейдi бiзбенен,сеземiн, тiршiлiк – егесте.Жер үстi аманда, шүкiрлiк,өрiлер ғимарат..

Құстар қайтты...Қара суық, күз келді...Қуып нөсер, таумен бұлт ұзады.Көктемді іздеп алданбаймыз біз де енді,күздің селі өткелдерді бұзады.Қазандағы..

Көгілдір түнде –көк аспан,жұлдыздар көкте тұр тұнып;кеудеме қонып,кеудеммен менің сырласқан,жылт еткен үнсізжұлдыздың көзі – нұр-тұнық.Көгілдір түнде..

 Махаббатын сұрағанАйдан сұлу, таңдардан,суға кетті бір адам,жер үстінде қалды арман.Таудың соғып өкпегі,жер-әлемді қозғады;тасқын алып кетті..

«Бесікті таудың желі тербетеді,Белгісіз тау ұлына қанша кезең.Айта сап бесік жырын жел кетеді,Айтады бесік жырын қар мен өзен...»Расул Ғамзатов«Ана..

Ұйқылы-ояу тұр аспан,сілкінді бөктер, жаз бағы.Қыдырып сәуле қыр асқанжыр болып іште маздады.Бұлбұлдың үні сайрағанжаңғырып тауға жалғасты.Табынға..

Тыңдаймын таудан бір әнді,естимін сайдан бір күйді.Көремін ұшқан қыранды –қанатын жайып сырғиды.Қалқиды құмай көкпенен,етекте – таудың өзені;адамның..

Жел боп кезіп қырқаны,сай-салаға тараймын.Махамбеттің ұрпағы,жалғасымын Абайдың.Тауда туған ұланмын,шыңға қарап ер жетем;үнін естіп қыранның,жырмен..

«Жетемін» деп қанша белді бусаң да,Дала – жүйрік...Жеткізбейді қусаң да.Малды ауылдың төрт түлігі барады,тұмсық тығып изен менен жусанға.Жеткізбейді..