Нұрлан оразалин туралы Өлеңдер ✍️

Жасыны қатты жанымның,шатырлап кейде жай ұрар.Өлеңім – кілті бағымның,«тағыны жетіп қайырар»...Қайырар ой мен сезімдіішіме сыймай өрт емген,сағынып..

Ұлылардың рухындай төрдегі,тыным бермес ой, сезімнің өрнегі...Өлең жазу – адамдарды аялап,шын қайғырту,шын қуанту Жердегі.Елден сұра!Желден..

Еңку-еңку, ессіз күн!Жетегінде ессіздің,Айлы жаздың кешінде,айна көлдің төсіндеесіңде ме, есіңдеаққу сынды мас болған,жанарына жас толған,Сені..

Ақ көйлегің алыста –ағараңдап көк түнде,қолды созып ғарышқа,бала-арман, ұзап кеттің бе?!Сезімімді көгендеп,қара түнде көлеңдеп,Ай бетіне қондың..

Мұңайма, құсым!Үркітпе көктен Айыңды.Көңілге – сабыр,жүрекке медет, бер тыным.Барайық бауға,көрейік әлгі қайыңдыжапырағыменентартатын бір күй шертіп..

Бастаудың көзі тұнық-ты,тұнығың қайда, жас ақын?Өмір – майданда кім ұтты,көктемде сулар тасатын?!Алдына келсе, тістегенасаудай едің бұлаң бір;бұғалық..

Естимісің!Күлкімді, мұңымды аспан,менің мына кеудемнен бір үн қашқан,кезіп жүрген жоқ па екен, айтыңдаршы,жұлдыздардың арасын жымыңдасқан?!Бозала..

Өмірде, жаным, аз ба күн,кеудені келіп басар мұң;қаңырап қалды жаз, бағым,уақыттан қайда қашармын?!Қаға алмай қанат алысқа,жабықты түнде..

Тау да қалды,Бау да қалды мұнартып,асау өзен құздан төмен құлады.Жел тербеген шынар тіксолқ-солқ етіп жылады.Аққу-ғалам...Көзін жасқа бұлады.Жасын..

 Мен адалмын...Сезінсін ғалам, дала,өтінемін мен үшін алаңдама!Білгің келсе, өмірім – өлеңімде,берейін бір жыр оқып саған жаңа.Таңды оятып, толқытар..

Көгілдір көктен күй аңсап,аспаннан алыс жыр күтіп,Алматы түнін ұялшақ,келген кім, жаным, үркітіп?!Алатау дейтін жарықтық,құлағын түре..

Жету үшін арман – алыс көмбеге,Сезім керек екі аяқты пендеге.Төзім керек сүю үшін егіліп,Қайран көңіл, құр бекерге шөлдеме!Қ-сы:Е-е-һей!..

Өзіммен өзім қалып күн кешкенде,өзіммен өзім болып тілдескенде.Дүние дүр сілкініп шығар алданқайғырып, қамыққанда, мұң кешкенде.Арбасып ақпан..

Бұлттай боп таумен көшкенмін,сезімнің отын кешкенмін.Солай да солай...Сүйіктім!Лапылдап жанып, өшкенмін.Көзімде – көктем, алдым – шың,ғашық боп саған..

Жасыл кеште...Жасыл көлде... (Айып па?!)Жұлдыз жайлы шерттік бір сыр қайықта.Сенің үнің...Жырға қанат бітірді,Адам түгіл, қалып қойды Ай..

«Твои уста – клад пламенных рубинов,Мои глаза – жемчужных слез сосуд».Рудаки***Таусыла жаздап жыр-шыдам,ұстатпай қашты ұршық-ән,ұйқымды менің алды..

Өртеніп отты сезімге,жыр іздеп өмір-өрістен,ессіздеу, асау кезімдеСен қайда жүрдің, періштем?!Өмір дейтін бір – от-шана,көңіл дейтін бір – тілдей..

Кімсің деме...Үлкен сұрақ – ол жағы.Жан емеспін іздер оңай олжаныЖыр жазғанның ақын деді бәрін кім?Өлең дейтін – табиғаттың толғағы.Ай астында шын..

Бақаштың іргесінде жыра бар,жыраменен толқын атып су ағар...Сол жырада диірмені бар атамның,сол арадан талай келіп бата алдым...Жарық ғалам..

Бозторғай үнді жыршы әлем,толқыдым неге мұнша мен?Сағынып Тәңіртауымды,жолдадым таңға бір сәлем...Көзімде көк түн іркіліп,көзінде түннің жыр..

ЖарасқаШалғайда жүрсің білем мен,кеудеңде – елің аңсаған;кеудеңде – қырлар гүл өнген,жұлдызы көкте самсаған.Бұлт басса көзін бұлар шың,Батпақты сайы..

«Күз келді», дейдіТәңіртауымның аспаны,барады маңыпкөкпенен қара, сұр бұлттар...Жұлдыздар сирей бастады,ұйқысын аштыбазары қашқан сұрғылт таң.«Күз..

«Қиналғанда атын шақыр...Райымбек Атаң көмекке келеді», –дейтін әжем марқұм.Көзді жұмсам...Елестер қалпың маған,ай қылыштай аспанда..

Әдемі жазда бақ ішінаралап жүріп екеуміз,аңғармай мезгіл ағысын,бел асып кеткен екенбіз.Өмірдің әсем жыр-әнінжүрекке жинап алыппыз;кеудеде тулап..

Тал, терек баяу қалғыған,көз тартар қара тұлдыр шың.Ақ үйдің анау алдынанкөрінер еді бүлдіршін...Бүлдіршін сезім көктегенқызғалдақ тұнған..