Пернебай дүйсенбин туралы Әңгімелер ✍️

 Жонның түнгi ауасы ойпаңға қарағанда әп-әжептеуiр салқын болады. Төсектi қымтана түсiп, шалқалай жатырмын. Қашанғы әдетiмше түнгi аспанға телмiре..

 Ақтамдағы жұмыс бiтiсiмен, ауылға қайттық.Жарқын ағай арбадан түсiп, үйдi-үйге тарағалы жатқан бiзге:Колхоз бастығы екi күнге мұрсат бердi. Екi..

   Бiздiң Қарақоғаға келгенiмiзге он шақты күн болып қалды. Ақтамдағы кең албардың iшiне жетi-сегiз мая тұрғызылды. Барлығы дерлiк Киiкбай атамның..

 Бiздер өзен жағасынан кеш оралдық.Киiз үйде қыздар жатыр. Балалар бұрынғысынша даладағы тоқыма алаша үстiне жайғасты.Ертең ерте тұрасыңдар. Балалар..

 Қарақоғаға жете бергенде колхоз бастығы Әйнекбай алдымыздан шықты.Ол бiзбен көтерiнкi көңiлмен амандасты.Ой, айналайындар! Келiп қалған екенсiңдер..

 Барлығымыз, барлығымыз болғанда, он бес–он алтыдай оқушы колхоз кеңсесiнiң алдына таң сәрiден жиналдық. Жарқын ағай шолақ көшенiң шет жағында..

 Мен мектептен шыққан соң Мақсұтқа келдiм. Ол бiздiң үймен көршi, Шабақтының жарлауыт жағасына таман жерде тұратын.Оған мектепте болған жаңалықты..

 Қырық төртiншi жылдың жазғы демалысы басталып та кеттi. Бiздер үшiн қайдағы демалыс, тек айтар ауызға ғана. Тiптi екiншi-үшiншi класта оқып жүрген..

  Саят сыртқа оқша атылып шықты. Әлдебiр жамандықты сезгендей жүрегi тулап, ойнақшып кеттi.Ақтайқар қайда? Бас жiбi қазықта байланған қалпы шұбатылып..

 Мектеп бар көңiлсiздiктi бiржола ұмыттырып жiбердi. Арман мен Самат Саятты ерекше бiр елгезектiкпен класс балаларымен тез табыстырды.өз..

 Терезенi бiреу дүрсiлдетiп әкетiп барады. Саят оянып кеттi.Бұл кiм? – Жанбикенiң үнi үрейлi шықты.Мен ғой, мен!Менiң кiм!Ой, нәлет, ашсаңшы! Немене..

 Ақтайқар қиналып-ақ келедi. Аузы шыжымдалып, теңделген қос қап ой- шұқанақ кездескен жерде оны теңселтiп-ақ жiбердi. Әкесi көңiлденгендей..

 Екеуi үйге көңiлсiз қайтты. Әкесi жол бойы тiс жарып үндеген жоқ.Үйге тақала бергенде алдарынан қыңсылап Марс шықты. Келген бетте әкесiнiң алдына..

 Қас қарая үйдiң алдына гүр етiп машина тоқтады. Шай iшiп отырған әкесi елең етiп:Ә, келдi ғой! Қаптарың дайын ба едi? – дедi Жанбикеге.Дайындап..

 Осы уақытқа дейiн қайда жүрсiң? Жер жұтып кеттi ме сенi? Шығырлы құдықтан су алып жатқан Жанбике жеки сөйледi. Әкеңнiң жүрiсi анау тентiреп. Сайда..

 Саят Ақтайқарды өзенге суаруға апарды. Екi бала өзенде қармақ салып отыр екен. Олар бұған аңтарыла қарады. Көзқарастары қызық. Тап бiр тосын аң..

 Машина ауыл шетiндегi шатырлы үйдiң алдына тоқтады. Түн iшi болатын. Iле жарық жағылып, терезеден қараң еткен адам басы көрiндi. Артынша есiк..

 Саят тап бүгiн, тап осындай халде туған ауылымен, Yмiт әжесiмен, Шәрiп атаймен бiржола қоштасатынына еш сенгiсi келмедi. Тiптi көк машина үстiне..

 Шәрiп атай соңғы күндерi тым көңiлсiз жүрдi. Саят кей сәттерде ол кiсiнiң бұған тесiле қарап қалғанын байқайтын. Әжiмге толы жүзi бұрынғыдан да..

 Мектептен үйге келгенде, Саят есiк алдындағы, тал көлеңкесiнде Шәрiп атайдың қасында отырған бұйра шашты, сәндi киiнген жас жiгiттi көзi шалды...

 Сонау көз ұшында ағарып көрiнген ауруханаға жеткенше Саят асығып келедi. Жатаған ердiң қасына iлiнген сөмкеде Yмiт әжесi дайындап берген тамақ..

 Саят! Саят!Үй көлеңкесiнде кiтап оқып отырған Саят тосын үнге селк еттi. Таныс дауыс. Жаңылмаса Бақыттiкi.Ол орнынан шапшаң көтерiлiп, аула жаққа..

ПОВЕСТЬТӘРБИЕ САҒАТЫ1945 жылы Хиросимаға атом бомбасы түскен кезде Сасаки Садаки небәрi төрт жасар сәби едi. Ол ерекше сүйкiмдi нәзiк қыз болған...

ЛИРИКАЛЫҚ ПОВЕСТЬҚайыры жоқ қауымның түксиген қабағынан түрткi көрген қайыршыдай жүдеу тартқан жылауық күз соңғы күндерi құшағындағы бауыры – қара..

ХИКАЯКертай қараңғылық түсе ауыл шетiндегi бұзылған тамды ықтай бiраз тұрды. Денесi тоңазиын дедi. Iш тарта ысқырынған өкпек желге жыртық тамның пана..