Өлеңдер ✍️

Шуыл құрап қалың ши, ызың құрап,
жолға шықтым іңірде қызылқұлақ.
Дауылдатқан дәл осы күн секілді. өзімнің
де келеді бұзылғым-ақ! Қайран менің өз
Тауым-өз Қыратым, сайтан бар ма сені де
азғыратын?
Бұл қай Дауыл?.. құйрығы құмға айналып,
қызғылттанған қылшығы көзге ұратын?..
Жолға шықтым, ал енді, қаным тасып. Қалың
шығар, білмеймін, сорым да шын. Қайдасың
сен, бауырым-қоңыр Тауым? Қайдасың сен,
Самал-Жел-қарындасым? Қайнамайды
мендегі қалайша қан, қаңтарда да көрмедім
балауса қар!
Көз алдымда барасың сен үзіліп,
көдемұртты Далам-ай, селеусақал!
Түсіндіре алар ма мұны ғалым?
Түйсіктердің сайрағыш тілі қане?
Көрсетпеші, бұралқы итке айналып,
ағысы жоқ арнаның ұлығанын!
Қаңғып шығып сырттан – сөз, барақ – арман,
қарқылдаушы ед секемім-ала қарғам...
Тоналумен, Далам-ай, күн кештің-ау,
тоғайлардан томарлар ғана қалған!
Жұлдыздардың шырынын ұрттағыш Таң ұйықтап
жатыр.
Ұйқыға жұрт та құштар.
Қай кез еді, соңғы рет Шыңғыстаудан
тамырларын қопара бұлттар ұшқан?!.
Қара шашы дауылдың қамалаған
 Қара Жолдан көңілім
оңала ма?
Мен жолаушы емеспін, көз
жасыңмын,
әжіміңді қуалай домалаған...