Тыныштықбек әбдікәкімұлы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Хақ-Тәңірдің өртенулі қолжазбасындай күп-күреңІңір еді...Келе жаттың күліп Сен.Әр кәлләнің ақыретіне дейін ұзарған – Күнмен Түннің алқынысынан..

Қоңырауы сыңғыр қаққан күздің сол бір айындабала кезгі бір қиялдың елесі бар...Ойымда:«...өтірігі де өте сұлу өлкесінде ертектіңмұнаралы қала салып..

Мен о баста жұлдызқұрты ем Жұлдыздың...Жасыл түкті көмей едім қып-қызыл...Қанжарланып, жыртқыш тісім өсіп шықты, онүш үнді Үрейден!..Маңдайыма қара..

...құшағымыз құлыпталып сиқырмен, жанар отытамырларымыздан да ұшқындап, қызыл Айдыңжасыл сазын тыңдадық, қоңыр шалғын..

«Пасықтарға Аспанды сыйға тарттым,жұлдызды. Ғашықтарды қыл көпір үстімененжүргіздім. Адасқанға әдейі сілтеп қойып көржақты, қарақшының алдынан..

...Ү-у-у-уу... бүкіл жандылар мен жансыздарбір-ақ сәтке тыныш таба көріңдер!Біз – екеуміз! Жалғызбыз!Екі жалғыз жұмыр жұмбақпыз – біз, бір-біріне..

Тартылысы жарқылдаған көздердің де, көрдің де,«ЖАТЫР» деген бір әлемде жаратылды Ол бірде.Тағы бірде тербетіліп, тал бесікте жатқан-ды...

Осы өмірге келген кезде не біліп ең,пақырым? Рәзеңке емшек түбі – ыңылдағанақырын шеміршек ең.Енді маған ақылсуды шығардың.Мен де білем:сексен сегіз..

Күн кірпігін ашқанда, тақыр Дала көрінген.Қалаға да сол Тақыр қорқынышты өлімнен.Қасқыр да жоқ ол жақта.Арқар да жоқ.Құрыған.Тек,иттері..

…Қайдан келдім, білмеймін,айғайлы бір кезеңненасып түскем.Бұл аймақ жатбауырлау, сезем мен. Алақанынқарғылы қанденіне жалатып, мыртық біреужолымды..

Өмір сүру не біз үшін?Жол жүру ме бұралаң?Ең болмаса, бірер секунд ойлансақ қой күнара.Біразырақ тоқталар ма ед тың тыңдау мен сығалау?Әрине ғой..

(баллада) Көбелектіңқызықтап бұла шағын,көтереді бәйшешек шынашағын.Желге ілесіп, күнұзақ дала кезер,желкілдетіп шудасын түйе-сағым.Қыбырлаған..

Отыр едім мен бірде, жүрек – ояу, тіл – сұлық,күле келді ол маған, қысық көзде күн сынып:– Жүдеулісің... немене, жүрсің бе әлде ауырып?Күтінуге..

Жасырарың көп менен жансың, айым.Жазғаныңнан көргім бар жан шырайын.Қадаламын хатыңның әр жолына,қан сонарда із кесер аңшыдайын.Алтын ба екен сөз..

– Уақытқа, айтыңыз, құлмыз ба, аға? – десеқайтем бүгінгі ұл-қыз маған? Итшілеткентірлік-ай,көршіңнен дехал сұрауға мойныңды бұрғызбаған!Көз алдыңнан..

Сауапты су елестеп, баталы бел, бірқиялдың шетіне тақалып ем...салақтатып тілдерін әр көлеңке, ойнапжатыр Сәскенің сақалымен.Қай бір жақсы дейсің бұл..

Үндемеуге шыдайды қалай дәтің,қызыл сөзге жанулы талайда тіл.Бір тірегім – Шешем ед, қартайған-ау,Өлөң емес, өлімді кім айтады.Әкемізден бесеу ек..

Төрт түлігі қоңданған күйістеніп елбайлығын елеуге тиісті ері. Арқарларжоқ, тұяғын тұман жуған. Бар қалғаны –шаңырақ-мүйіздері.Әй, жұртым-ай..

Шуыл құрап қалың ши, ызың құрап,жолға шықтым іңірде қызылқұлақ.Дауылдатқан дәл осы күн секілді. өзімніңде келеді бұзылғым-ақ! Қайран менің өзТауым-өз..

Кеулемей ме жегідей жанды шүбә? Өзтірлігі өзіне мәнді шығар:өмір-бақи келеді мал соңында. Қаланы бір,оллаһи, көргісі бар! Жоқтығын дабілдірмей..

Сөз сүйегін өлшеме, мұңды өлшегін,Ой – көп, қобыз-ділімнің түртер ішегін.Сары Дала дөңбекшіп Күн астында, сайтансағым сорады бұлт емшегін. Айнала –..

Сөз сүйегін өлшеме, мұңды өлшегін,Ой – көп, қобыз-ділімнің түртер ішегін.Сары Дала дөңбекшіп Күн астында, сайтансағым сорады бұлт емшегін. Айнала –..

Қыбыр етпес аптапта сусар шілік.Тау – ұйқышыл, ит – тыныш, жусан – сұлық.Шаңырақтан тік түскен найза-сәскесүйегіне сандықтың тұр шаншылып.Уіліндей..

Бауырым, қойшы ұлының сөзіне сен. Сеноның көзіне сен, әсіресе: жартастың үкіұшатын қолтығынан, жантайыпжарықтық Ай есінесе. Жандарданемеспін мен..

Май сағымды маңғаз Тау үріп ішкен,Өлөң аға жөнелер тіліңізден!..Қаз дауысы аңқыған қоңыр желгеқазанақтың, қайыңның бүрі піскен.Дәрменің жоқ Ойыңнан..