Өлеңдер ✍️

Қырға шықсам сөйлемей дала жатыр,
Дала қанша өткерді заманақыр.
Жылдан-жылға әйтеуір менің де осы,
Сөздік қорым таусылып бара жатыр.
Сөзді бекер болам ба қор қылғандай,
Жақынымның барлығын жау қылғандай.
Дұрыс шығар кейде осы сөйлемеген,
Мына жатқан мұңайып боз қырлардай.
Маңыраған үн шығар кейде менен
Маңыраған адасып жалғыз қойдай.
Мен не дейін құдай-ау, сөйлегенде,
Жаршы болдық
Аты озған пенделерге.
Жалшы болдық біреуге,
Сен де мен де
Еске түсер елжіреп ештеме жоқ.
Ештемені ұқсаймыз көрмегенге,
Сөздік қорым таусылды неге менің?
Дауылдатып алсам ғой деген едім.
Дауылдатпай, селдетпей, дабырлатпай,
Дабырасыз жәй ғана себеледім.
Жанбай қалған бағымды жандырам деп,
Шамды айналған мен де бір көбелегің,
Сол шамды да айналып шаршадық қой,
Қу жаныма білмеймін не керегін.
Маңыраған жапанда жалғыз қойдай,
Маңырап жүр әйтеуір «неге?»-лерім.