Өлеңдер ✍️

Самсы ауылы,
Таймапты бағың әлі.
Су басында балалар жамырады.
Бұл ауылдың қыздары көлге түссе,
Көйлектерін шешпей-ақ шомылады.
Шыт көйлегі оранып тәндеріне,
Жан құшпаған жабысар белдеріне.
Жан құмарың тарқамай тамсанасың,
Жасырын бір сұлулық көргеніңе.
Бір-біріне қауышып ет, көйлегі,
Құлын мүше көрініп беп-бейнелі.
Жасырынып қарайды жас ұлдарға,
Көйлегіммен дегендей, – жеп қой мені.
Шыт көйлегін сығады Шынар, Гүлнәр,
Десе қыздар «қарама», қыздарды ұлдар.
«Қарамашы» деп тұрып, «қара» деп тұр,
Сүйгізбейтін сүйкімді бұзау қыздар.
Бір тұныққа бір тұнық жуынғандай,
Қыз сүңгіген мөп-мөлдір суың қандай?
Тайға мініп ұлдар тұр жағалауда,
Ынтызарлық жүрегін суырғандай.
Тар көйлегі тартылған нартайлақ қыз,
Тап сол үшін анадан туылғандай.
Айдын-көлде асыр сап ойын қылып,
Көрер көзді қыздар жүр тойындырып.
Кластас қыз «жалт» етіп қарай қалса,
Ұлдар кетер ұялып тайын бұрып.
Ұмытылған ұяң бір сезімдерді,
Көл жағалай барғанда көзім көрді.
Тостағаны толқыған көлде қалмай,
Неге кешіп кеткенбіз теңіздерді?