Өлеңдер ✍️

Көріп жүріп жақсы менен жаманды,
Мына ойға бекідім мен кеше бір:
«Аяймын мен дұшпаны жоқ адамды,
Оның сүріп жүргенінің несі өмір?!»
Жиын-тойда:
«Жоқ болсын деп дұшпаның»
Тілек айту, дәл меніңше, далбаса.
Мен қалайша тізгінді нық ұстадым,
Анабіреу аяғымнан шалмаса.
Бәрі, бәрі соның ғана арқасы,
Назар салып қарап жатса маған да ел.
Тағы ор қазып, езіп жүр ол малтасын,
Өй, жарайсың, азаматым, аман бол!
Қорқақтыққа алдырыппын бекер бой,
Қиын кейде басқа ақыл қонбаса.
Әй, өзім бір мықты жігіт екем ғой,
Анда-санда лағатыным болмаса.
Кейде удай ашып тұрып өзегім,
Жақынымдай жақсы көрем әлгіні.
Шыным — маған көмгеннен соң Бөжейін,
Аянышты Құнанбайдың тағдыры.
Түсінбеймін,
Ай, мына жұрт не дейді:
— Дұшпан деген көрер көзге күйік! — деп.
Мені аяқтан шалатындар көбейді,
Күннен-күнге барамын мен биіктеп...
Көріп жүріп жақсы менен жаманды,
Мына ойға бекідім мен кеше бір:
«Аяймын мен дұшпаны жоқ адамды,
Оның сүріп жүргенінің несі өмір?!»
Мұндай пікір айтқан дейді, бұрын да ел,
Қайталауды намыс көрген емес ем.
А, Тәңірім, дұшпаныма ғұмыр бер,
Мені елеусіз қалып кетсін демесең!