Өлеңдер ✍️

Болатындай екпіні селдің десе,
Жатып алды өтінде желдің көше.
Түсімде, Апа, өңімде сияқтанып,
Неге үйге үн-түнсіз келдің кеше.
Келер деуге мынаның саяғын-ай,
Күзгі түнде қанатын жаяды Ай.
Жылы пешке арқаңды беріп қойып,
Жүнді түтіп отырсың баяғыдай.
О, не деген таусылмас төзім едің,
Болмас енді таппасам өзім емін.
Жете алмайтын түбіне сөзді қуып,
Кеткенің не дейсің сен, сезінемін.
Сөз бе, білсең, сөз деген дертім менің,
Сөзбен бірге шығады еркін демім.
Ішіп кетсем өлердей, тал бойыма,
Бітті ондай, о, Апа, бертінде мін.
Табиғат та шыққан бір ызды атағы,
Суық тиген жаныма Күз батады.
Сөз сіңірген бойына жүрегімді,
Ел мен жердің қайғысы сыздатады.
Неге тағдыр бастаған өртің демен,
Жап-жақсы ақын атандым бертінде мен.
Мұңды көзбен бермеші қарай маған,
Саған əлі сырым көп шертілмеген.
Іштім, жедім, аш болдым, торықтым да,
Əлде сол бір жайлардан қорықтың ба? –
Сенің үйге түсімде келгеніңді,
Келмейді ешбір адамға жорытқым да.
Болатындай екпіні селдің десе,
Жатып алды өтінде желдің көше.
Түсімде, Апа, өңімде сияқтанып,
Неге үйге үн-түнсіз келдің кеше.