Өлеңдер ✍️

Жазда қалған жылуы мен жақсы әні,
Бізге мәлім күздің жайы-жапсары.
Қалықтаған әне біреу жапырақ
Күн сынығы секілденген сап-сары.
Әр сынықта – бала күнім бір әсем
(Есіме алсам, ұғынарсың мына сен).
Сиыр сауып оралғанда таңертең
«Апа, сенің үстіңнен
сүттің исі шыға ма»? – деп сұраушы ем.
Таңертең-ді.
Төбет Маңғаз үретін.
Ерке қызды тұрғызатын апасы тауып
әрең ретін.
Тостағанмен сүт ұсынып,
«Тентегім, сүт иісі емес, күн иісі» – деп күлетін.
«Күн – ырысы жердің, шөптің, түп талдың
Ал адамға жылу сыйлар шыққан Күн» –
дейтін апам.
Ерте тұрған адамға
Күн иісі сіңеді деп ұққанмын.
...Қырау түсті кебегіндей ақ ұнның,
Күзгі сәуле дірілдеткен жаным – мұң.
– Қайда кеттің?
– Қара түнек әлемге.
Апа-оу, сенің күн иісіңді сағындым