Өлеңдер ✍️

Есіл ерім ел үшін еңіреген,
Атың қалды əнші, ақын, сері деген.
Рухыңмен əрдайым сырласқандай,
Əніңді айтып жырыңды тебіренем.
Жан біткенді тамсантқан əнің қайда,
Қыз біткенді қымсынтқан сəнің қайда.
Сері ғұмыр айналып сергелдеңге,
Кете бардың қалдырып бəрін жайға.
Сұрқын танып сұрқұлтай замананың,
Мырзалықты, билікті қаламадың.
Артық санап жаныңнан ел теңдігін,
Күрес жолын өмірден қалап алдың.
Жан пида деп жолында аппақ ардың,
Ақ тəніңнен сорғалап ақты қаның.
Көңілге мұң, көзге жас алдырады,
Түрмеде айтқан «Лашын құс» ақтық əнің.
Азияның сен де бір барысы едің,
Алашымның ардағы, арысы едің.
Иілмеген басты ақыр қылыш кесті,
Құтқармады құрығы қанышердің.
Қар басқанда қара су жер өледі,
Ел азғанда еріксіз ер өледі.
Арын сатып сақтаған арам тəнін,
Бес күн жалған қызығын ез көреді.
Алашының аңсаған бостандығын,
Жанды жылтад жырларың оттан бұрын.
Өкініш пен жұбаныш шарпысады,
Еске алғанда алаштың тоқсан жылын.