Өлеңдер ✍️

Ескіртіп жыл азабы,
Сарғайтып күн аптабы,
Өзіңмен қайран Алтай, қауыштым жылап тағы.
Жорықтар шаңын жұтып, найзасын түтін шалған,
Түркінің тумасы едім сен үшін күшін салған.
Қалдырып күнгей бетін қанша жыл ел аунады,
Ертістің енін бойлап қанша жыл сел аунады?!
Түрусіз түндігімді жұлқыды қанша боран,
Іргеме қонды қанша іңірде шаршаған ән.
Былтырғы кеткен құстар келді әне, жолаушылап,
Соңғы құс мен іздеген мұңлығым сол-ау, сіра...
Есімде:
Сол бейбақтың қадірін білмеген түн,
Есімде:
Осы тауда емендер бүрлеген түн.
Жол қарап жүрген шығар жолсызбен кеткен ерге,
(Желіккен жетесізі айналып кетті өлеңге).
Шығысқа апаратын ақырғы жол емес бұл,
Батысқа әкететін сапарлар соңы емес бұл!
Алтайдай жүрегі бар, рухы өр, санасы аман,
Ертісім қалды аманат – Ислам аға, саған!
(Ертістей қаны таза, бекзада аға, саған!..)
Іні боп ергендерге жараған ағалыққа,
Сыналған адамдығы өткелсіз сан ағыста.
Шөлдеген адалдыққа, ездіктен запы ғасыр,
Ер едің аты Ислам, жаны – мәрт, Заты – ғасыл.
Өзінің биіктігі өзіне жара салған,
Тауларым тағы аманат – Ислам аға, саған!
... Ескіртіп жыл азабы,
Сарғайтып күн аптабы,
Өзіңмен қайран Алтай, қауышам жылап тағы.
Мамырда найзағайдың оғына жараланар,
Жүрмейді шың басында алайда, шағалалар...
Сыймаймын дүниеге,
Сыймаймын аспан, жерге,
Мендегі қалғаны тек – өкініш басқан кеуде.
Осылай өкіндіріп өтеді өмір жазған,
Парқым аз менің сірә, мекенсіз қоңыр қаздан.
Еңсемді езеді мұң, басады қорғасындай,
Ақшамда жауған жаңбыр бейне бір көз жасымдай.
Анасы Алтай үшін өлуді бақ санаған,
Еліктеп ертегі еміп, ой алған әфсанадан.
Сенің өр даңқың үшін, семсерлі сертің үшін,
Неркескен намысың һәм қастерлі көркің үшін,
Хафизді етіп үлгі ақын боп жаралсам да,
Мен сені бермен әсте жиырма Самарқанға.
Ерлікті, есерлікті серт еткен салты күшті,
Іздей ме мынау аспан,
Мекенсіз жалқы құсты?...
...Іңірде туған айды тіреу ғып өз басыммен,
Сен үшін жыр жазамын, қайғым һәм көз жасыммен...
* * *
Тебінгісін тер басқан,
Бұқадай мойынын алты қарыс шел басқан,
Жолбарыстай шұбардың
Ақ таңға белін талдырып,
Төскейдегі ордалы жылан тобының,
Іргесінде алаң ұйқысын қандырып.
Ақ шатырдан айбалтасын ала ұшқан
Ата жауының тілерсегін қидырып,
Айдарын кесіп,
Ай тұмсық көн етігін сүйдіріп.
Әлпештеген ай жүзді һәм күн көзді
Арушасын олжалап,
Қас жүректі қалмақтың басын дорбалап.
Арқар мүйізді ала садақ асынып,
Жаудан алған мың жылқысын күн астына жасырып.
Айғыр мініп ажыр-ажыр белдерден,
Бұланай таудың барысын ала мысықтай өңгерген.
Бұлдыр да бұлдыр күн өтті-ау,
Күн өтті-ау біздің ерлерден.
Бетегелі сары арқаның белінде,
Бейбарыс кеткен берекенің жерінде.
Қызтеке туды, қыран деп күткен құрсақтан,
Жылан боп туды...
(Жатырына кілең құл шапқан!)
Отызында орда емес, қора маңынан ұзамай,
Қырығында қырда мас боп жүр ағай...
Кеше тіпті, Папа алдында құлдай сүмеңдеп,
Қымызым түгілі, қызымды қойыныңа тігем-деп.
Сорлы қазақтың намысын нандай илеген,
Абайдың тілін қырасау темірмен түйреген.
Тұз артқан құнан өгіздің басын ұстауға жарамас,
Сұлбасында сансыз жұрттың реңі аралас.
Ауызына иман кірмеген алпыс жеті жасында,
Қимасын Хиюаға сатқан қарттың асында
Телпектер айтты төрелік...
Жын төгілген күлтөбенің басында…