Өлеңдер ✍️

Перзенті ем шет-шегі жоқ сары даланың,
тау дейтін төбенің де жарқабағын,
«Адамдар тауда өспеген тау киесін
ұқпайды», – десе біреу шамданамын.
Мен, рас, көрмей өстім алма бағын,
тау-тасқа өлең-жыр да арнамадым.
Алтайдың тыр жалаңаш шың-құзына
шалқалап қараймын да таңданамын.
Көрсең ғой таулы өлкенің таңғы алабын!
Бұл елді сүймеуге енді бар ма амалым,
Алтайды көрмегенге Оралханның
əр сөзі – үлгісі ғой жарнаманың.
«Баянда» саумал ішіп, жал жамадым,
тамсана аюға ұқсап бал жаладым.
Самырсын, балқарағай өскен сонау
биікке жетсем-ау деп қарманамын.
Көрем де самғап ұшқан қаршығаны,
Алтайдың қолдар деймін əр шынары.
Ұмтылам, бірақ жетем деген сайын
шыңдары көк күмбезге шаншылады.