Өлеңдер ✍️

Қалмайын деп жұрттан,
Оқып жүрмін сырттан.
Атын оқу демесең,
Сор-азапқа теңе, сен.
Алты-жеті балам бар,
Алпыс бесте анам бар,
Ақ сақалды шалым бар,
Азын-аулақ малым бар.
Шықпай жүрген жаным бар,
Шын сөзіме наныңдар.
Ақылымды жарымдар
Шайпау мінез жарым бар.
Әкем үміт артады –
Бала етектен тартады.
Анам үміт артады –
Жар етектен тартады:
«Еркек болмай құрып кет,
Қара жерге кіріп кет!
Балаң болса, анау,
Киімдері жамау.
Қемпір-шалың, мынау,
Көк жөтел мен тымау.
Не қадірлі киім жоқ,
Не бағалы бұйым жоқ.
Қалтаңда көк тиын жоқ
Қатарыңа сыйың жоқ.
Алмаған соң диплом,
Осы көрген күй кілең», –
Деп күйіне қымбаттым,
Түйіледі тым қатты.
Содан, не керек,
Секілді көбелек
Тынымсыз ұшып жүрем,
От пен суға түсіп жүрем.
Басталғанда сессия,
Алмай тіпті ес жия,
Кітап бетін аша алмай,
Аптығымды баса алмай,
Қағып түбін қалтаның,
Астанаға тартамын.
Әй, бірақта, құрысын,
Оңға оралмай бір ісім,
Әрең-әрең ілініп,
Көп сабақтан сүрініп,
«Қарыз» болып қайтамын,
Қайсы бірін айтамын.
Бір диплом арманым,
Көріп алдым қалғанын.
Жайраң қағып жарым да,
Жай табар ед жаным да.