Өлеңдер ✍️

Сағат түнгі он екі...
Кофе және темекі...
менің адал достарым.
Жоғалады таңертең
шамнан түскен көлеңкем
және қара аспаным.
Көзінен мұң азынап...
Түн отыр құлазыған
қолтыққа кіріп алып.
Өңіме сенсем-дағы,
шықпайды кемсең қағып
түсімнен тірі халық...
Жанымның қуысында,
ең түпкі бұрышында –
жәудіреген Өлеңдер.
Балауыз шам сөнгенде,
Түтін болып,
төбемнен
тарқатылам төменге...
Сонда маған көрінер
Атажұрттың төрінен
жусан менен бетеге...
Ішімнен бір мұң сезіп,
сығыраяр түн көзі
суып қалған кофеден...