Алланың бақ болған соң ұсынғаны,
Елімнің көгершін бе, ұшырғаны?
... Ана бір төмпешік не, айтыңызшы,
Теректі мекенінің тұсындағы?
Шерлендім, шаттығымнан құлаш үздім,
Жанымды жай таптырмас мына сыз күн.
Қария сөйлеп кетті өксік үнмен:
- Қорымы бұл төмпешік – кінәсіздің.
Тағдыр-ай!
Пендеге не «сый» етпеді?
Жандар ед, таза еді ғой ниеттері.
Степлаг – тамған жас нақақ көзден,
Төмпешік – жазықсыздың сүйектері.
Күткен соң теперіш пен көресі алдан,
Оларға болып еді елес – арман.
Сұмдық-ай!
Ажал құшқан сорлыларды,
Осында бетін жауып көме салған!
Өзгенің отқа салған күш-дарынын,
Жөн дедік, жәдігөйдің ұстанымын.
Степлаг – жарасы бұл жалғанның,
Қорымы – рухымның пұшпағының.
Маңдайда өтке күннің дақ-таңбасы
Тұрғанда,
Досым менің, мақтанбашы.
Қария құран оқып отыр, әне,
Сорғалап сақалынан аққан жасы.
Заман-ай!
Саналыны зарлатады,
Дәлдүріш, қару берсең – арды атады.
... Көздерін шоқитұғын іздеп мүрде,
Қарғалар қонып отыр талға тағы...