Өлеңдер ✍️

Діңкесін қорқақ қоян белде құртып,
Көз салды көктен сонау көлге бүркіт.
Көбелек қонатұғын гүл таба алмай,
Ебелек сайға қашты желден үркіп.
Манағы шөмеле бұлт шөкімденіп,
Шегінді бір бүліктің шетін көріп.
Адырда аласұрды алақұйын
Құйрығы қу шұнақтың секілденіп.
Ақша бұлт айна-көктің сүртіп шаңын,
Кірпікке қона алмай тұр кілкіп сағым.
Сылқым көл сылқ-сылқ күліп еркелейді
Жағаның жарлауыттау түртіп шабын.
Ежелден етек-жеңі жыртық дала…
Борсыққа бола алмай тұр бір түп пана.
Қылыштай қыннан шыққан қызылсырап,
Аспанда қалқып жүрген – бүркіт қана!
Құратын сауық-сайран құспен кілең
Əсіре айрылыпты түстен кілем.
Құлаққа бірер мысқал үн келмейді,
Бозторғай көктен жерге түскен білем…
Ұсқыны үйітілген қой басындай
Ебелек қырдан асты сайға сыймай.
Көл жатыр –
Кешегі ызғын Қызойнақта
Арудың ұмыт қалған айнасындай.
Ұшқан құс,
Жайын ойлап жатқан аңның,
Жаһанға əлі талай жалт қарармын…
…Тапжылмай тас төбеде тұрып алды
Шыққалы кірпігін бір қақпаған Күн.