Өлеңдер ✍️

Жер бетінен бір жойылса табылмас,
Діні, ділі өзіңменен тамырлас.
Әспеттеген әміріңді әлінше,
Түркі тілді тұлпар тектес қарындас.
Саған теңеп болымсызды ғапылмын,
(Сөйтері бар жыны буса ақынның.)
Сен тудырған ғаламатқа пәруана,
Жатырында жарты күндік пақырың.
Мені көкке ынтықтырса сендегі от,
Дүниеден безушілік менде жоқ.
Ақын болу пешенеге түспесе,
Күн кешу де бақыт шығар пенде боп!


— Серігі ед бейшараның кемді күнгі,
Қаңғыртпас Құлагердің кегі кімді!
— Қоскөлде ақ қанатты періште бар,
Ол соған ғашық екен, — деді бірі.
— Жо-жо-жоқ) Жын соғышы, сайған қамап!
(Болмасты бит астынан байқар қазақ.)
Қаулаған ел аузында өсек өрті,
Мәнісі — жоғарғыдай айтар болсақ.
Қоскөлдің Ақан қонған жағасына,
Қар жауып, боран ұлып санасында.
Тұп-тұнық кешкі көлге жан телміртер
Қос мылқау (Туа мылқау баласы да).
Бір жан жоқ сері халін түсінердей,
(Сұңқардан сәулет тайса — күшігендей.)
Сыр тартып бара қалған бар адамға,
Моладай мелшиеді ішін бермей.
Бақ сынды — бастан басқа ауады арман,
Тілімнен тіліменен жауап алған —
Марқам-ау, Марқам, — дейді күңіреніп,
Шығар ма басқадай леп сау адамнан.
Құлагер, Қараторғай, Базаралы,
Ұрқия-ай! Бәрі көзден тасаланды.
Жары мен тел қозысын қатар берген,
Ақанды ұқса, ұғар тек — Асанәлі.
Тас түскен, түскен жерге ауыр қандай!
Тағы да бір соғатын дауыл бардай.
Серінің күйзелісі осынау сәт,
Қытайдан көшіп келген бауырлардай.
Ақанның жөні де бар тұлданатын,
Себебін сезген кісі мұңданар тым.
Әділет күтіп жатыр ақыретте,
Әйтеуір түбі біздер бір баратын.
— Ың, ың, — деп Ыбан отыр ат қасында,
Балаға әке мұңы батпасын ба!?
"... ақынға бүгінгідей қамқор болмас,
Ол кездің кәпір еді-ау патшасы да".