Өлеңдер ✍️

Ей, ақын, күйбеңді қой, жаз жырыңды,
Қайтесің қорға қиып аз күніңді.
Сабасын қара түннің шайқап жібер,
Шабыттың қабағынан наз білінді.

Өлең жаз, өнбес күнмен ерегеспе,
Ішіңді іреп болдың көп егесте.
Тағдырдың тауқіметі бітпегенмен,
Таңдауы Тәңірінің сен емес пе?

Сөз – кие, сөз – құдірет, сөз – алдаспан,
Түргенде түн етегін бозарды аспан.
Алланың ақын деген бір еркесі,
Ажалдың өзімен де ғазалдасқан.

Беймәлім бәйітке орап боз даланы,
Бейуақта бейбақ көңіл боздағаны.
Ақынға дейін мұнда сөз болыпты,
Ақыннан кейін тағы сөз қалады.

Артыңда сөз қалады жадырап кіл,
Ажалдың қолы жетпес Тәңірі атқыр.
Түндігін қара өлеңнің ашып қалсаң,
Жыр тілеп жұлдызды аспан жамырап тұр.