Өлеңдер ✍️

Бірін   бірі күндейді жұрт,

Жоқтай басқа қайғы сәл.

Бірін бірі тілдейді кеп

Маңдай болса тайқы сәл.

Дүние –думан өте берер,

Құлағымда , көзімде.

Алыстарға жетелеген

Жастық жарқын кезімде.

Ортасында дүйім елдің,

Өз тірлігім, бар қамым.

Уақытым жоқ аялдауға

Тек тоқтаудан  қорқамын.

Өткен күннен сұрақ алып,

Өмірімді бастадым мен.

Біле ме екен мына халық:

Танылмаған жас дарынмын.

Тыңдар ма екен тұра қалып,

Дейді ме екен: «Сөзің шын.»

Жанталасқан мына қауым

Дарыныңды неғылсын?!

Атақ, даңқ, абырой да ,

Үлестірілген жыртыстай.

Ал, қара өлең –қалың ойда

Елеусіздеу бір тұста.

От құсады көкірегі,

Жалғаны рас жалғанның.

Тастама деп өтінемін

Шылбырына арманның.

Үміт нәзік бала сынды,

Аялауға үйренген.

Күдік  деген жанашырды

Арқада  ұстап жүрдім мен.

Жалғыздығым - үнсіз қайғым,

Ақылгөйлік дер ел мұны.

Қызыл оттай лаулатайын

Ошағымда өлең -жырды.

Жалғыз шырақ. Әлсіз сәуле,

Жүрегіме нұр құяды.

Қиялымды кезер кейде

Қасқырлардың сұмдық әні.

Жаралы қасқыр ну орманға,

Жалғыздыққа асығады.

Жанын емдеп, тәнін жазып

Үнсіздікке бас ұрады.

Қызығарлық қайсарлық қой!

Жанарымда - қасқыр дүние.

Пенде болып жар салдың ба?

Пенде болып күл күйіңе.

Адам -қасқыр жалғыздықта,

Жаны -жүдеу, сырты -бүтін.

Мұңайғанда адамға емес

Тек қасқырға еліктедім...