Өлеңдер ✍️

Ей, Хафиз, мұнарадан құлаған сол сен бе едің?
Тас басқандай түсті кеп еңсем менің.

Ұлы ақын мен тақуа өлсе солай,
Ажал деген бізге де келмес оңай...

Сол күні ішкенсің бе жүзім шарап,
Мұныңды хаққа деген үзір санап.

Дауысың қандай ғажап еді сенің,
Біләлдің қайта піспес жемісі едің.

Сол күні өзіңменен ғарыш бітті,
Азаннан айғайлаған дауыс шықты...

Кеудеңнен жаның шыға өкірді аспан,
Шатырдың жындысың ғой шетін басқан.

Жоқтап жүр сан ғасырдан халқың мұнда,
Алланың қалауы-дүр бәлкім бұл да...

Ей, ақымақ, ақын дос, ақын көршім,
Сенсіз өткен уақыт бақұл болсын!