Бауыржан бабажанұлы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Қабақтағы кірбіңді ұмыттырар,Ақ бұлт едіңтөбемде күліп тұрар.Көктем - жеңгем жүретін арамызда,Балауса қыз, түбіт мұрт жігітті ұғар.Көкорай бел.Айнала..

Әскерден кеп, бедел жүріп қыздарғаТұрған шақта, бір аруды қызғанған,— Алматыға кетем! — деп ем жабылыпБір топ тентек мұрынымды бұзғанда.— Еркек болып..

Тәп-тәтті қылығымен ұнаған қыз,Сезесің бе, біз енді бір адамбыз.Бір адамбыз!Бұзбасын көңіліңді,Терезеңнің сыртында жылаған күз.Көз жасын ертең-ақ Күн..

Сағындым деп айтпаймын мен де саған,Сағындым деп айтпайсың сен де маған.Сыртымыз — парасатты ер мен әйел,Ал ішіміз — ақтүтек, қар бораған.Жо-жоқ..

Ай, бұл өмір жағаңды қаусырар ма,Айта берсең, арманың таусылар ма?…Жүрегіңді мұқият тыңдап көрші,Менің ғашық күнімнің даусы бар ма?Жай таптырып..

Ақтөбеге құстар қайтып оралды,Дүн-дүние жаңарып бір, жайнады....Неге мені мазалағыш боп алды,Өткен күндер, қайдағы мен жайдағы?Көзіме ыстық ақ..

Қар астында қап кеткен арман боп шын,Бұлқынады бәйшешек... жетем дей ме?Сенем, иә, қоңырау шалған жоқсың,Телефон ғой басылып кетер кейде...Талғажау..

«Біздің жайды ұға алмайды мына күз,(Сенбесеңіз, қарашадан сұраңыз).Қуанғанын, қайғырғанын білдірмес,Күзден, сірә, үлгі алатын шығармыз.Былай қарай..

Тәңірімнің тақтасы еді маңдайым,Не жазғанын ұға алмадым айнадан.Ұғынуға тырысқанмен әрдайым,У-шу етіп оқытпайды айналам.— Қашан сені бітіремін жеп..

Қызыл түлкі, қырыңда бұлтыңдап ал,Қылығың, күміс күлкің ырқымды алар.Кемдікүн қызығымсың, содан кейінЖүректе көшкен сенің жұртың қалар.Бұл сынға тек..

Қайырылмай барасың ба?Барыңа... мен сеніп өлем.Өң мен түстің арасында,Қош айтыстың меніменен.Қаншама азап шектім, көкем,Қаңтар күліп, алдады..

Алдымнан қызыл түлкі таң күлгесін,Ұмтылып ем... таппадым жанның хошын.Сырғаңды қайық қылып өткізбедің,Есілдің ар жағында қалдым сосын.Қан жұтқан..

Жүрекке жақын ап қалғаным-ау,Қызыққа мына қараңыз.Аппақ қар жауған ақпанда мынау,Көктем боп жеттің, бала қыз!Қапысыз танып көзіңде нұрды,Қондырып..

Сән күлсе де тамаша ең,Жадырамас күз өңі,Мен қайғының баласы ем,Сен үміттің қызы едің.Жазмышынан аса алмай,Шаттық сөлін мұң сығып.Басымызды қоса..

Қаңқу сөз салмай қамалын арамызға түк,Сезімдей ұлы дарияға санамыз батып.Жанымның аппақ самала шамдарын жағып,Әкелермісің жүрекке, бала қыз..

Өзің боп ділгір емі,Жүрегім бұлқынды көп.Көзіңде күн күледі,Сөздерің «біртүрлі» тек...Отыңа күйем, мейлі...Қызық-ау, кей мінезің.Көздерің «сүйем»..

Мойындағым келмей сүйетінімді,Өзіңді көрсем жалтардым.Білсем де отқа күйетінімді,Аңсадым сызын қаңтардың.Білмеймін сені баласындым ба?Жүректің сырын..

Артық туған батыр сынды бір елден,Көңлім тартып жүргенменен кернейді.Сенің мендік емесіңді білем мен,Бірақ оны мойындағым келмейді.Сенсіз, сірә..

Жаратқан ба бақытты өткінші ғып,Ұмтылып ем, жетпек боп, көп құлшынып.Қол созым жерде күліп тұрдың-дағы,Бірте-бірте ақ бұлтқа кеттің сіңіп.Ақ бораннан..

Көріп тұрып, жете алмау — қорлық екен...Сен неге маған сонша сендің екен...Қайта-қайта қайрылып қарағанмен,Ол күндер оралмайды-ау, енді, көкем.Күн..

Біз екеуміз ұмыттық сол күндерді,Жалаңаяқ бұлт кешкен зеңгірлерді.Айдынына аққудың қанатымен,Атымызды жаздырған мөлдір көлді.Кеудеден алаулаған от..

Саған барам десем мен «неге?» дейсің,Сол сөзіңмен орнымда шегелейсің.Мен су жұтып тұншыққан матростай,Ал сен оған қайрылмас кемедейсің.Лықсып-лықсып..

Арғы жағы Еділдің, бергі жағы,Екі ортада көңілім қаңғырады.Екі ортаны көңілім жол қылады,Арғы жағы Еділдің, бергі жағы...Арғы жаққа ұмтылып мен өте..

Күрсінісің — тамұқ ед, жымиысың — жұмақ-тын,Менің сорлы жанымды тамұғыңа құлаттың.Сенің күлкің әлемге сәуле шашар күні,МенТәніме үрлеп дем салған..

Астыма мінген атым — құла жорға,Желпініп, көз тігемін бұлаларға.Жүйрік ат, сұлу жарға қолы жетсе,Не керек, бұдан артық, сірә, адамға?Әнімді үнсіз..