Мырзатай болат өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Қабағын жүрген кісі түйіп ерен –Көшеден сол ағамды жиі көрем!..Дәудірлеп анадайдан сәлем берем,Қайтейін адам-тағы киік емен»..Бұл ағам тоқтау бермес..

Сері едім, қамсыз жүрген салқам едім,Сен – мені табындырған қалқам едің!..Жаным-ау елжіреген жүрек сөзін –Өзіңе жеткізе алмай, шаршап..

Қан майданда ерек жүрген,Маңғыстауы – жебеп жүрген!..Төбесіне бұлт үйрілсе –Бекет Атам демеп жүрген!..Қайырмасы:Ер Исатай, алыбым-ай!..Бөлек еді-ау..

Алыс қалған жастығым жадымда әлі,Жадымда әлі бұрқасын, дауылдары.Туған жердің ой-қырын шарлаған кез,Жадымдасың алыптың адымдары.Қайырмасы:Жадымдасың..

Әлме-жәлме жас қой бұл елу деген,Оңай ма өзі елуге келу деген?..Жаратқанның маңдайға жазғаны бар,Жазғаны сол – салғанын көру деген...Жастық қайда..

Аяғы қыркүйектің шығып болмасАпырай, келіп қалды-ау суық торғай!..Жаз кетті жадыраған апыл-ғұпыл –Артында бір нәрсені ұмытқандай.Қабағы жадау күздің..

Ғұмыр кештім көп жыл жерім тарылмай,Өмір - өзен ағысынан жаңылмай...Жас ортада айрылдым өзіңнен,Кетермісің енді емің табылмай?Сен кеткесін кеудем..

Халайық көкейіңді тапқым келер,Бір отты жүрегіңе жаққым келер!..Есімқұл атам десем – көз алдыма:Киелі құс төресі аққу келер!..Адамдар – арманымен..

Ай! Сол күнгі адамның да көптігі-ай!..Арасында тек солардың жоқтығы-ай!..Өлім шіркін жас-кәріңді таңдамай,Тура келсе - қағып түсер оқ бір-ай!..Кеше..

Қазомырау кіл жүйрікШауып кетіп барады,Жел тұрғызып, ауаныЖарып кетіп барады!..Көкіректі ашытып,Жанып кетіп барады!..Барабанын жүректіңҚағып кетіп..

Қанатын жайған әсемКөктемім қайда?..»- десем...Өтіпті «айдан – аман»,Жетіпті «жылдан – есен!..»Көктемім өрлей келген,Желдетіп төрлей келген...Ояттың..

Онда жұнттай жігітпін,Шауып жүрген күлікпін!..Барар жерге бөлгенде -Атырауға іліктім!..Алматыға «Қош!..» -дедім,«Оқудан – қол бос» дедім.Сен сұрама..

Өртеніп барады ауа –Кептіріп кенезені.Тұмшалап қара балаЖауып жүр терезені...Бұл да бір сорлы бала –Тағдыры сыртын бергенШешесі – болды мола,Ағайын..

Бұзылды-ау өңім, қысылды-ау менің алқымым..Домбырам шегі үзілді-ау тапай тартуын!..Сарғайтып өтті арада жылжып сан жылдар,Сағынтып әлі келесің мені..

Мұртты гүржі билеп тұрған заманда,Тұрмыс елді илеп тұрған заманда...Соғыстан соң көзін тырнап ашқандар –Жолыққанбыз нан көрмейтін зауалға!..Ердің..

Жаңбырға бөккен даланы-ай!..Шомылған... дені тазаны-ай!..Мөлтілдеп жатқан шұқанақ –Көрінер көзге танадай!..Жаңбырдан соңғы ауаны-ай!..Көкірек ашқан..

Бірге міндік өмір деген кемеге,Бір сұрау бар, көрсетсеңші өнеге...Жөнін айтшы, өзің айтшы, ақылдым,Бақыт деген немене?..-Менің үшін көрінбейді Сенде..

Басқа бақыт санаған ба?..Тойың болды – бітті жырың.Даңғырлайды барабандар,Трубалар алмай тыным.Бұзып-жарған таңғы райдыКонтрабастар қызу істе...Біз..

Кеудемен, иығымен, қыл арқанмен –Тартады-ау дәу қайықты қыл арқанмен.Бұршақтап тұла бойдан төгіліп тер,Қапырық талма түсте төзімін жер!..Шаршаңқы..

Есі кете сүйді жігіт бір қызды,Бірақ, сорлы тосылғанын білмеді!..Кешіккені -ақ үмітті күрт үзді,Кейін кетті басқан адым ілгері.Көздерінен қайғыменен..

(Жәкібай Құрмантаевқа)Жалаң аяқ құм-көшені шаңдатып,Күні кеше бір жүгірген тентек ек...Балалықтың бал-базарын шаңға атып,Айрылысып кеттік біздер..

Жатқан еді ұйқыға тұншығып қыр,Таң алдында жігіттер құлшынып бір...Арпалысқан сәт еді қайрат-жігер...Фонтан атты қара Жер жұлқынып бір!..Мұнайшылар..

Абыл күйінен от болып сазынан демін,Қашаған – жырмен сірә да,Жазылар ма едің?!Сұр замандардың тоңынаКөмілген бақыт,Көп күттірдің-ауЖұртыңды, қазынам..

Аптап. Шілде.Маңдайды от қарып бір,Сайын далам ыстыққа қақталып тұр.Мына дүние от болып кеткен жоқ па,Ойпырмай, лап етуге шақ қалып тұр!..Шыжыған Күн..

Көзіңде бақыт – нұр барын –Ақының болып жырладым.Арманға толы сөзіңді –Шәкіртің болып тыңдадым.Бұл – мендегі бір сыр, жаным!..Тумаған әлі жыр..