Ұлықбек есдәулет өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Күн,Саған,Мұң шағам:Тіршілік– тым сараң.Кеш түсе жауығарНеліктен мұнша адам?Күн,Саған,Мұң шағам:Ой – жүйрік, тіл – шабан.Дүние – мәні жоқ,Дәні жоқ..

Аспандағы Ай – анау,Тіліміндей қауынның,Керек шығар аялауАйлы түнін ауылдың?..Маужыраған түн мынау,Жұлдыздары самсаған.Шам түбінде, құрбым-ау,Осы..

Өз демiне өртенген он алты жас,Көз жетпейтiн биiкке созар құлаш.Кеудесiне жүрегi сыйып-сыймай,Қызды көрсе қалтырап болар тыраш,Беу, он алты..

Алматыда көше бар «Ұлықбек» деген,Өсіп-өніп бойында жұрт көктеген.«Көше бердік атыңа, жусаңшы», – деп,Құрдастарым қалжыңдап түртпектеген.Алматыда..

Уақыт үнсіз ұрланып бара жатыр,Оянбайсың келсе де заманақыр.Көзіңді ашшы, қазағым,Екі ортадаЕскіріп қап жүрмесін жаңа ғасыр.Басқалардан қалғисың екі..

ӨзiмеҰйқы деген – өлiмнiң баспалдағы,Өрмелейсiң орныңа аспандағы.Оянасың өмiрге ғашықтықтанӨлiктердiң – ояну басты арманы.Өмiр – ұйқы,Өлгенде..

Сүйгенiң қандай дейсiң сен:Күндi көр де – өзiн көр,Түндi көр де – көзiн көр.Айды көр де – қасын көр,Дарияны көр де шашын көр.Ай мен жұлдыз, күн –..

Құрығына көнбей құлдықтың,Сырығына төзбей сұмдықтың,Ар үшін безіп жанынанАрманда кеткен мұңлық кім?Обаған көмей жебір жер,Оны да ойсыз..

Менен туған жырлардың ең сұлуы,Мен өсiрген жемiстiң ең шырыны;Шабытымның жаралған шұрайынан,Тал бойынан табылмас кемшiлiгi;Ет жүрегiм осынау..

Нұртас ИсабаевқаДүние жерге айналып түскен ұршықсыз,Шіліңгір шөлде кірпіктен құлар ыршып тұз.Сарқылмай қалған бір бұлақ болса жапандаОл сенің ғана..

Көз қандай,Келбет қандай, шырай қандай,Көркiнен күннiң өзi нұр алғандай.Аш белi ақ қайың боп бұралғандай,Өлеңге өзi келiп сұранғандай.Апталған айдан..

Қылтыңдаған қыз едiң қылдырықтай,Бұл-бұл ұштың көзiмнен бұлдырықтай.Томағасыз басыма тұман түстi,Ендi сенен көктегi күн жуықтай.Бiр желiде бiрге..

Темiр табалдырыққатiрелгенде бiрде ментемiр торлы бөстеккеаяқ сүртiп кiрген ем...Сонда қалай бiлмегем:табандардың батпағын,өкшелердiң..

Домбыраның дүмнен сынған мойынынДәретхана тазартуға қойған кiм?Көрдiм дағы ойландым:Мынау сағақ күй ұшқан,Мынау құлақ ән бұлағы құйысқан,Перiштелер..

Осылай деп жыр жазған қайран ағам,Ендi мұнша мейiрiм қайда маған?Қалай ғана көз жазып қалдым екен,Қара сөзден деп жүрiп қаймақ алам?Тағдыр тасыр..

Жылау көрдiң ертерек,Аспан өлдi. Жас қалдың.Ағушы едiң еркелепАрасында тастардың.Дүлейлi бұлт, дауылды,Қара албасты басқан күн,Сыпыртқы қып..

Сұс-ызғарын шашады,Сұп-суық жел сумаңдап.Қалбаң-қалбаң қашадыҚұла түзде қу қаңбақ.Қайда өнiп, қайда өстi?Қайда қалды тамыры?Қаңғып жүрген..

Мұзарт шыңдай тұратұғын мұнартып,Қол жетпеген арман едің құны артық.Сенің атың дұғамыздан түспеген,Қасиеттеп тағатұғын тұмар қып.Кешіп жүріп қан..

Мұхтар Құл-МұхаммедкеАқынғаАбзал ердiң сыйы сынды,Ардақтап Мұхтар маған кий ұсынды,Атамның ақ таяғы секiлденiп,Жылытып бара жатты уысымды.Зерлеген..

Жүр әне жағалауда ақын тасып,Жүрегі Жасыбаймен жақындасып.Сезімі самырсынмен сыр шертісіп,Көңілі көк аспанмен ақылдасып.Тереңнен қайнап шыққан қара..

Сұмырай заман, сұр дала,Саңырау сана, сұм қала.Еңіреу, өксік көкірек,Меңіреу, марту, мұң-нала...Өткеннен жеткен жылнама...Кеткеннен келген..

Бұл ғұмыр – дария-дәурен, ғазал-дастан,Ғазалды жаза алмастан мазам қашқан.Көңілдің архивіне көміп едім,Көнедей көп сүрленіп, тозаң басқан.Ер өткен..

1«Үлкейген дейді бауырың!..»Ұлғайса болар ұлғайған,Артатын ылғи ауырынӨмірдің өзі бір майдан.Бұл бауыр нені көрмеген?Бүгінгі халі – ауыр хал.Шөлдемес..

Алтайымның басында мұнары бар,Адасады мұнарда сыңар ұлар.Сыңар ұлар секілді күй кештім-ау,Күн болар ма көңілден мұң арылар?Неге менен, ұларым..

Сағындым сені, Сауыр шың,Сауырдың сәні – самырсын.Өсіп ем саған өрмелеп,Тентекті сол бір танырсың.Самғап бір саған жетер ме емҚанат пен бітіп..