Өлеңдер ✍️

(Фр. Шиллердің әуенімен)
Көңілді Тәңірі пендемен жылап көрісіп,
Жерменен көкте желбіреп кеткен етегі:
«-- Алыңдар –деді ырзығын Жердің бөлісіп,
Короліңе де, құл-құтаныңа да жетеді!».
Жауынгер бас сап – қорғанды,
Балалар алды баурайдың бәрін бал шығар.
Аңшылар – сыңсыған орманды,
Жайлауды алды – малшылар.
Жарылқап Тәңірі шерлі елді,
Ешкімнің қайтпай тауаны;
Сараңдар – Алтын белдерді,
Арамдар алды – Ауаны.
«Қайда барасың?! Менікі – Аспан, түсінсең,
Қайтеді, ей, мынау, қайт! десе?!
Ақша төлейсің ауа жұтқаның үшін сен!
Тұншығып өлгін-дейді енді олар -- әйтпесе!».
Келді Ақын лағып... Немене жүріс мұныкі?
Нені алмақ енді ол, қалғаны – қара табыт-ты.
Құмдардың өзі – құрылыстың құдайынікі.
Сулардың өзін сұмырай сұрап алыпты!
«-- Сен қайда жүсің, тәйірі?!
Жан едің неткен ақылы да жоқ, араны?!»
Ашуы буған Тәңірі --
Ақынға сонда алая, суық қарады.
«-- Кеше гөр – деді, тіл бітіп оған бір демде,
Бас тартар дейсің байлықтан мынау бекер кім?
Өзіңмен бірге ғаламзатты ойлап жүргенде,
Адамзатыңды ұмытып кеткен екенмін...».
Жымиды Тәңірі тереңіне сүңгіп ойлардың:
«-- Ұшып кет!-деді қанаттарыңды шалғанда от --
Мен саған анау Аспанды ашып қойғанмын!
Ақынға Жерде алданар түк те қалған жоқ...».
Өңім бе, әлде, түсім бе?
Алла – алқап, Аруақ – жебесін.
Мен содан бері бұлттардың жүрмін ішінде.
Қырттардың көріп жүргені – бұлдыр елесім...
25-01-2005