Өлеңдер ✍️

Шақылдақ зытып, көз таса болған заматта,
Қыналы қойтас қисайған жасыл қабақта,
Аршаны кешіп, аршыңдап келе жатқанмын,
Шыбынсыз жазда шырмалып гүлдер балаққа.
Қолымда жүген, қой салған сүрлеу ізбенен,
Ала аяқ атты алқына басып іздегем.
Кестелі өңір. Келісті, көркем төккені-ай,
Табиғат ісмер сиқыры күшті бізбенен!
Атымыз қашқан, аяңдап жүрер жай бар ма,
Түскемін талай түптері сынап сайларға.
Алдымнан шелек сылдыры шыққан, сылаңдап,
Сылтыңдай басып, су іліп жаттың қайнарда.
Қос шелек беті үйіріліп барып тынғасын,
Құбақан құлын мүшеңді бері бұрғасың.
Кекілді түртіп, ал қара шашты жөндеп сап,
Ендігі күнім не болар деп те тұрғасың.
Көркіңе тоймай, көгілдір қудай құлпырған,
Қолымнан жүген, шылымым түсіп ұртымнан,
Қара алмас көзден «қарағым» дегенді оқып қап,
Алтайы көрген шөгелдей төте ұмтылғам.
Жүректі басып, тоқтатып екі өкпемді,
Мейірімімді сол сәт жаңбырша саған төккем-ді.
Ғашық жандардың әдеті ғой деп көктемгі,
Сарғалдақ сонда қып-қызыл болып кеткен-ді.