Дүйсебай дәуірбек туралы Өлеңдер ✍️

Қолды сүйіп қолымды қалған қысып,Алматыға кетуші ем арман құшып.Осы вокзал еді ғой мені өзіңізШығарып сап сан мәрте, алған күтіп. Енді келіп егілем..

  Табиғатпен сырласам, тілдесе алам, -Десем толқып, есті адам күлмес оған.Зор қасірет емес пе, күз-ғұмырдыңҒажап мұңын ұғына білмесе адам? Ұстай..

  Гүл шоғына неге септің әтірді?Оны осылай етпекпісің татымды?Гүл сатушы – тілі бөлек қандасым,Ерсі көрдім гүлге иіссу шашуды. Мемлекет те гүл..

              Табиғаттың кішкентай бір бөлігі туралы бұл өлең ойдан құралған. Дегенмен, осы бір жайлаудағы азғындық ықтималдығынан сақтану ләзім..

Асылдарын әспеттеп жиған жұрт бар,Өзін сыйлап, бөтенге тіленбейді.Кетпесін деп сыртқа ырыс ирандықтарТотықұсын кеденнен жібермейді. Айналдырып бәзбір..

            Табиғаттың кішкене бір бөлігі туралы бұл өлең ойдан құралған. Ешқандай астарлы мәні жоқ деп айтуға да болады. Негізгі ниет – жамандықтан..

  Марқұм ағам Әлжан Сабырұлы бала кезімде маған дәрігер болу жөнінде әзіл-шыны аралас кеңес беріп еді. «Жастайыңнан шырағын жақтың ба..

Ерлердің ері – Сырым Датұлы,Ерлік пен рух – мұның жақыны.Қайрат қылыпты тентіремесін депҰрымға ұлы, Қырымға қызы. Падишасы ердің – Даттың Сырымы,Осы..

Қар жауып тұр, дүние қандай көркем!Көңіл қардай қалықтап, самғай берсең!Бірақ, бұл да өткінші бір құбылыс,Қар да ғайып болады, қалмайды..

  Көңілімнің көгінде сезім аунап,Көшкен кезде іргемнен сенім аулақ,Жанарыңда мұңайған бір жалғыздықАлған еді өзіне мені баурап. «Бұл жалғыздық..