Жарылқасын аманұлы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Жанымның сыры – сырласым,Көңілімнің мұңы – мұңдасым.Қос ішек-қоңыр домбыра,Сені кім мендей тыңдасын,Сені кім мендей жырласын.Үніңде – дала..

Төгіліп, төсек болып жапырағың,Сөгіліп көкірегің, атырабың.Күз келіп, құба белмен құс жолында,Үзілмей күндіз-түні жатыр әнің.Өз сәні, өз әнімен күз..

Озбайды деме уақыт,Тозбайды деме ғимарат.Тасты да мүжіп, уатып,Ғасырлар өтер зымырап.Жалына келем жабысып,Астымда асау ғұмыр-ат.Ажалмен кейде..

Толғанғын, жаным, толғану үшін жаралған,Толғану үшін жеткізбей кеткен сан арман.Үмітті үрлеп жылт еткен түнгі оттардай,Тәтті екен күндер қиялға қайта..

Тасқындап тауды тілген, Таласым-ай,Таластың дейтін еді даласы бай.Айнадай атшаптырым айдынында ,Аққу мен жүзуші еді жарасып Ай.Жылғаңа көз жасындай..

Асаған жандай асарын,Жасаған жандай жасарын.Сүлесоқ, сүле-сапамын,Тереңге түпсіз батамын.Оралмас ойлар оралып,Ортайып кейде жатамын,Сүлесоқ..

Сеземін салқын рай жүзіңнен де,Тумаған көктемің боп күзің мен бе?Аяулым, айлық жерден ләззат берген,Жүректің антенасы үзілген бе?...Мен өскен бастың..

Саған келсем арқа-басым жадырап,Жыр да оқып желпінемін азырақ.Күйші болып әлде бір күн кетем бе?Айтқан сырдан іштегі үнім саздырақ.Келгендей-ақ..

Қайтесің, бағың жанбаса,Ойлаған бола бермес-ті.Ойдың да көбі далбаса,Ойлаймыз кейде өнбесті.Кім жетті оңай мұратқа,Кімнің жоқ сәтсіз күндері.Талайлар..

Жанымның жазып дайым құрыстарын,Сенімен, домбыра, тыныстадым.Көтеріп көңілімді көкке менің,Жалғыз сен – жастайымнан ұғысқаным.Жасымнан өзің едің..

Сыбызғыдай сыңсығаннан жоқ пайда,Жарқылдайтын жанарыңнан от қайда?Сен сүрініп, мен жығылып жатқанмен,Жарығым-ау, өмір көші тоқтай ма?Өмір көші..

Сар дала, сағым жортқан, құба белім,Қия алмай мойынымды бұра бердім.Кір жуып, кіндік қаны саған тамған,Бабамның бабасының тұрағы едің.Сар дала, сағым..

Бәрі де өмірімнің – өлеңімде,Өрім де өрмелеген, төменім де.Тұнығым, тұңғиығым, тереңім де,Ту тігіп, дабыл қаққан белеңім деБәрі де өлеңімде..

Сағынтты-ау, сайраны мол өткен күндер,Сағымды керуен бел, көктем гүлдер.Жаз жайлау айлы түнде, әудем жерде,Ән салып алтыбақан тепкен..

Қадалып көкке жатырмын,Жұлдызым менің қай тұста?Жанындай о да ақынның,Ойлы да мұңды байғұс па?Төсінде көктің тұңғиық,Көмескі тартып тұрсың ба?Тұрсың..

Ер болып туып анадан,Ездік еткен жігіт пе?Жауға сілтер семсерін,Кездік еткен жігіт пе?Қадірлеген халықпыз,Ерлік пенен мәрттікті.Жоғалтпаған..

Көктем өтті, жаз өтті, күз де келді,Шықтым жолға жоғымды іздегелі.Жалпаң мақтан, жалған сөз мезі етті,Тек әділдік керек-ау бізге енді.Тек әділдік..

Шөліркеген екен-ау, жырға жаным,Келдіңдер ме сыңғырлап сырғаларың?Өңім түгіл өнбойы түскен енсең де,Бірің қолға түспестен құр қаламын.Сен тағатын..

Бір әкенің арттағы екі көзіміз,Бөлінген жоқ тілегіміз, сөзіміз.Сен де, мен де жұрағатты жұрт болып,Өріс таптық, енді өзді-өзіміз.Болмас бұған..

Көкшетау, келбетіңе тамсанамын,Жабықсам – сен екенсің жан самалым.Біржандай айтулы әншің болмасам да,Ашынып мен де кейде ән саламын.Біржанды халқы..

Қызығын бұл жалғанның көріп келем,Мыңды алып, мен де жүзді беріп келем.Баласы Қошқарбайдың Шашубайдай,Малға емес, сөзге көңіл бөліп келем.Тартқан-ау..

Сұр дала да сұп-сұр болып тұр қала,Бау-бақша жоқ, онда өскен ырғала.Бейуақта сұңқылдаған сұмырай,Байғыз үні естіледі бір ғана.Жарық та жоқ, ол қалада..

Ей, адамдар, тілегім бар сендерге,Қамқорлық ет, қарайласқын кемдерге.Ажыратқын ақ пен қара арасын,Босқа күйіп болған аз ба шерменде?Ей, адамдар..

Адам қонақ, – деп айтады, – өмірге,Өмір, онда қуаныш бер көңілге.Қоштасуға асықпағын ертерек,Ол қоштасу біздер үшін жеңіл ме?Туған жердің тауы, тасы..

Табиғат-болмыс күшімен,Ұшқын боп жерге түсіп ем.Жарқылдап жандым өзгеше,Жарықтың сансыз ішінен.Дән де боп жерге шашылдым,Жүзімді аз күн..