Бекен әбдіразақов өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Кешкі нұрға көз салып бұлттағы, Жорамалдау – ежелгі ел ғұрыптары.Күн түгілі, жұлдыз да жыпырлаған Көрінбейді – тіршілік құлыптағы.Мен қайтейін..

Адам не, Құдай сөзі тәрік маған, Баяғы семіз көңіл арықтаған! Жүнін жұлған тауықтай күлде жатыр Алтын құс аспанымда шарықтаған.Шығасыға – иесі кінәлі..

Әйелдердің көзіне әлі жетеді! Көтереді не салмақты етегі. Қан-қайғысын жуындырып жасымен, Сәбиіндей орап алып кетеді.Әлдиімен ұйықтатады..

Жантайдым ғой жанына сұлулардың, Кім аңсамас бақшасын жылу-нәрдің. Бір түнесе, мың жылдық мауқын басып, Армандайды тояттап тұруды әркім!Қарай көрші..

Махаббаттың сыры, сыны кеткесін, Суық шалған пендедей-ақ өкпесін. Кісі аяйтын сұрын көріп жаныңыз, Болашақтан суынады қаныңыз.Кім айтады махаббат..

Қайғы, қандай түнменен мінездес ең, Сіңіп, ұшып кетесің лезде сен! Сығырайған шамың да өршелене, Түн жапқан соң төгеді нұр өзгеше.Тар бөлмеге тығылып..

Есің барда елің тауып, Етегіңді жапқаның –Төнген шақта өлім-қауіп Қорғаныңды тапқаның.Ылаң тірлік қақпайында Мен жұртымнан шеттедім. Туысқанның шат..

Алатаудың ұшарынан Ай төніп, Кеудемдегі сезім гүлі қайта өніп, Ұяңдана, дірілдеумен сәулеге Сыр ашуға әуен таппай әуре ме?Сұлулықтың сымбаты ғой..

Сөз сүйектен өткенде, таяқ еттен, Жанымды мен қаңқудан аяп өткем. Бас сауғалап өсектен қанша қаштым, Бүгін жанып отында жанталастым!Жарып алып..

Аларымнан берерім көп десең де, Бүр түп талың көрінбейді көшеңде. Татып алсаң, күйдіреді тіліңді Мөлдіреген сусының да кесеңде!Тілек қоспай..

Жол үстінде жолыққан жолаушыдайЖолықтық па, жоғалып сонау шырай?Күдік жайлап, аңдыстық екеуміз де, Жер соқтырып кететін тонаушыдай.Ертелі-кеш сұм..

Күйініштің топандай қара суы Қаптады да, ышқынды жан ашуы.Бәйгелерден сњйінші сњратпады, Жүйрік көңіл кем болып таң асуы.Бағыменен сорының таласуын..

«Қыз кеткен соң, ауылдан қызық кеткен!» Дәурен бе едің көңілді бұзып кеткен. Күзгі аспанға қиқусыз, қанаты жоқСағынышты тырнадай тізіп кеткен.Бір..

Жапырақтай жүрегім қалтырады, Қазан ұрды, мезгілсіз күзім келіп. Енді қандай менімен жан тұрады, Ажарымнан ажалдың жүзін көріп.Елу жылғы бау-бақша..

Хабар күттім тағы да лүпілменен, Өзектен от атылмай, түтінденем. Дауасыз дерт, бас – қауға дағарадай,Сынып-сынып сыздайды бүтін денем!Таңертеңнен..

Таңғаламын: адам атты мақұлық, Жас күнінде оңды-солды сапырып,Қартайғасын кәлпе бола қалады, Жоқ иманын, жоқ Құдайын шақырып.Сол тұқымнан тарағанның..

Қара су мен қатқан нан – ас құдайы, Қазыны аңсап аузыңды ашпа ұдайы. Дүниеде аумалы-төкпелі бұл Таққа қонар кешегі өкпелі құл!Заманында зулаған..

Қараша үйден құйын кетпей жүргені–Шайқалтпақшы о баста бос іргені.Маңайыңа құлақ түрме, естілсе Қорадағы күшігіңнің үргені.Ауыл-елге әйгіленсе..

Ойнақтаған балаңыз от басады, Әке-шеше таңғалып оттасады. Екеуінің ауызы көбіктеніп, Ел көзіне шалынбас жоқты ашады.Қарыспалар қаруын оқтасады, Құр..

Желбуаздай жүйткиді жаман атың,Жер-көктегі жексұрын жамалатын.Адам деген атың да әдіре қап, Күлге ұшады әздекті аманатың.Жер тепкілеп, байбайла жата..

Жүрегіме жара сап ең, Тыртық қалды орнында! Жұрт көзінен жаба сап ем, Өршеленіп болдың ба?Жара түскір кезек алып, Ісінді де ұлғайды.Алынбайтын өзегі..

Қағазға құпиямды хаттамасам, Жат сөзден, тіл сұғынан сақтамасам, Кейінгі ұрпақ бетін қалай көрем, Күнәдан өзімді-өзім ақтамасам?!Маған да жат болмады..

Сындырмай-ақ жүрсем де мен қырымды, Көңіл қайда құстай ұшқан бұрынғы! Көжектей-ақ үркек сезім іште бар, Алдырмауға аңдысамын сырымды.Бірақ кейде..

Жақсы ит өлімтігін жасырғанда, Мінезбен абыройын асырғанда, Тірідей көз түрткі боп жүргенімше, Ит құрлы болмаймын ба басым барда!Барар жер, пана..

Жүр екенсіз қай жерде, Қуан-аға?! Сізді еске алсам көңіл де жұбана ма?! Әбекеңнің жалғызы жырақтағыҰқсар қазір дауасыз дуанаға!Қуан-аға, жүрегің ұға..