Мылтықбай ерімбетов өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Қараша желі – əбігер,Қаптатты қара, жай бұлтын.Қапа сап жатыр қалың ел,Қақтаған етін май, құртын.Асықты ауыл от жағып,Құлағын ұстап əр істің.Мəслихат..

Алғашқы қардың үстінде,Ауылым анау – жыл күткен.Қырқадан төмен түстім де,Қойнына кеттім сүңгіп мен.Қуаныш таптым ауылдан,Құшаққа қысты ол..

Автобус зымырап тез,Жолдарым жалғасуда.Қапсағай, шүңірек көз,Отырды шал қасымда.Сұрады жол сыңайын.Білген соң бағытымды:«Е, мұның жөн, шырағым»Деп..

Бауыры сыз, сауыры мұзды Дала,Талай рет көз жасын үзді Дала.Есік болып ашылып дүниеге,Бесік болып тербеген бізді Дала.Бір тұщыдан бір ащы татқан..

Өткен жыл, өтер айлар, өтер күндер,Сендерге сыйланбайды бекер гүлдер.Ақиқаттың сарайын тұрғыздыңдар,Əділдіктің туларын көтердіңдер.Білмедіңдер..

Көкке құсым жөнелді,Қуанышпен зырлайды.Білесің бе ол енді,Не туралы жырлайды:«Балаларым – көркемім,Тойласын деп жырлайды.Болашағын – ертеңінОйласын..

Туған жерін – ардағын,Қорғап өткен кісініңАлаңдардан əрдəйым,Көріп жүрсің мүсінін.Қаруын да, өзін деЖасаса да қоладан,Құрыштан да кезіндеМықты болған..

Мазалады жүректі,Толғандырды қаншама,Сол бір сəби есейіп, үлкен жігіт болса да.Соғыс жерде қалдырды ауыр жара, терең із,Тəрік болған тағдырды..

Бір күні жауларЖас батыр,Партизанды ұстады.Ұрып, соғып, босқа құр,Сұрақ қойып, қыстады.Қолдары қан сасыған,Қалшылдады дұшпаны.Өзін-өзі партизан..

IТабиғат та тұрғандай мақтап ұлын,Ұсынуда думанды топқа гүлін.Бір топ жасты алаулы ақ нұрға орап,Аттандырып əскерге жатты ауылың...Ортасында солардың..

Азамат болдың! – деді анамКөміліп жүрген күйбеңге.Шыбықты ат қып даладан,Шапқылап үйге кіргенде.Ананың сырын білгем бе?Алдымда жодар көп екен.Ат..

«Ұя бұзба, жұмыртқаға тиме!» депҰрсушы еді, анам болып күйгелек.«Жас өскінді сындырма», - деп ұрсатынШыққанымда шыбық атты сүйрелеп.Күндіз сылап..

Жауыз ажал сеппесін деп,Қайғысызға қол салып.Бізге оқ тиіп кетпесін деп,Кеудесімен қарсы алып.Қатты батты-ау қара жерге,Қорғасын да, бомба да.Қиын..

Қарашы əні, көрдің бе тамашаны,Шеруде жүр қазақтың қара шалы.Қара шалдың қоңырқай костюміне,Қалай-қалай ордендер жарасады!Еңкіш тартқан егде деп..

Күн қандай мейірімді!Нұр төккен далаға да, қалаға да,Нұр төккен далаға да, балаға да...«В-29» ұшып келе жатыр.Ұқсаған күміс қанат шағалаға.«Тосико!..

«Келеді Жұман əлі!» -Деп əжем жұбанады.Əжем даусы: «Иə, ол – тірі, тірі!»Естілер үміт үні.«Жұман тірі!» - деп ылғи қайталайды,Айтады да жүреді..

Мектептегі кездесудің бірінде,Қырық бірден аман жеткен бүгінге.Ақын айтқан аға отыр аяғынБасып тұрған сонау Берлин түбінде.Қырық үш жыл бөліп жатыр..

Көздің неге керегі?- Ол жақсыны көреді.- Неге керек құлағым?- Ақыл тыңда, шырағым.- Неге маған тіл керек?- Халқыңа айт бір дерек.- Жүрек неге..

Ұйқыңды қишы япыр-ау!Ұйқыңды неге қимайсың.Еңбекті сыйла, батыр-ау,Терменен жеміс жинайсың.Диқанның ісін ұмытқан,Керенау халге түспей ме?!Бір кісі..

Қос тамшыдай тағдырыЕкі кедей бар еді.Бірі – қазақ, ал бірі,Жас түрікмен бала еді.Қанышер бай – иеніңҚолында еді өмірі.Аттың жалы, түйеніңҚомында еді..

Баяғы меңіреу дала ма?!Жо-жоқ, олай санама!Жүйткиді состав далада-Өзің-ақ содан шамала.Қай жаққа, мейлі, қарама,Ақ шаңқан үйлер – шағала.Шевченко..

Су! – дейді,Күбірлейді құм кезерген,Маңқыстау арман етті суды ежелден.Жантақ пен ебелектің мекені боп,Жайқалып шыға алмады гүл де жерден.Ыстық жел..

Тоғыз жолдың торабы –Тірелетін ат басы.Бейнеу – достық орамы,Бейнеу – достық қақпасы.Түбектегі ұлттардың,Саны елуден асады.Бақыт балын жұтқан..

Думанды қала – бағстан,Түседі көзге алыстан.Теңіздің бойын жағалап,Шағала үйлер жарысқан.Ал кеше, аптап, шөл еді,Күн нұры сүйген көне еді.Тарастай..

Бейбіт күн! О қандай əдемі!Жайнайды кең аспан əлемі.Күлімдеп көшеде келеді,Бақытты заманның бөбегі.Маңайда гүл көктем көгілдір,Қарайды гүл көктен..