Нұрлан оразалин өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Естимiсiң,Тыңдашы дала шуын!Көктеменiң толқытып қара суын,тасқын атып, телегей төңкерiлiп,төгiп-шашып келедi бар ашуын.Дала бусап келедi, дала..

Құсы қашып көлiмнен көп үмiттiң,көкiректен көшкенде көмiлiп түн…«Қайта тусам қайтер ем?» деп те кейде,оранамын қиялға егiлiп мың.Өмiрiмнiң құбылып..

«Шындық, досым, сусып кетер қолдағыЗат екенiн ұмытпасаң, болғаны…»Омар Хайям***Арман шiркiн мiнiп жүйрiк пырақты,жалғап ұшып жақын менен..

Жер бетiнде iңiр барда, таң барда,Жер бетiнде азап барда, ән барда,Тыну…Сыну…Шет қалу – жараспайдыАқын болып жаратылған жандарға.Кiнә…Кiнә…Ақындарға..

Табаламан…Таптаман бiрiн де мен,Неге керек құр сезiм «дiрiлдеген?»Керек емес бүгiнде құрғақ ойлар,реактив моторындай гүрiлдеген…Керек!Керек..

Бiр бойымда екi адам тiреседi:Бiрiншiсi өртенiп, жыр еседi,екiншiсi жасырып өз сезiмiн,ел алдында «кiсiмсiп», сiреседi.Бiрi – ақкөңiл. Сыры жоқ..

Көз, көңiлге, кеудеге мұң үйiрiп,езiп-жаншып жүректi мың иiрiп,кетiспейтiн тұстарда кетiсемiзжелеу етiп көңiлдi «қыңыр иық»?!Мөңкiгенде бас бермей ең..

Өзгенi де өзiмдi ырза қылып,бiттi-ау десем жаңа бiр жыр жазылып,бас көтерiп шығады бiр бүйiрден,бұлқан-талқан, менсiнбей «мырза-күдiк».Алақанға..

Саған бiр кез әулиедей сенгенмiн,сенген үшiн сергелдеңге көнгенмiн.Серi көңiл жетегiнде – сен үшiн!Сел мен сеңнiң құшағына енгенмiн:Жеңiлгенмiн…Жеңiс..

(«Жас дәурен. Ой кешу» дәптерiнен)***Бұл сезiмдi демегiн күйректiгiм,достар менде келедi сиреп бүгiн.Бүредi үнсiз жүрегiм соны ойласам,ұйқым қашып..

Көңiлiмдi биiктет аласарған,күндерiмдi ұмытқыз жара салған,шуағын өр, түндердiң жұлдызын өр,ән боп шалқып, тарашы,тарашы, арман.Махббатын аялар..

Қайғыңды да, шаттығыңды бөлiстiм,ащыңды да, тұшыңды да тең iштiм.Беу, Тағдырым!Жүрегiмдi отқа орап,жеңiлiстiң…Дәмiн таттым жеңiстiң…Сен куәсiң:Бәрiн..

Тынышын ап сезiмнiң ерек бiр үн,неге мұнша, беу, көңiл, өрекпiдiң?Абай ендi туар ма екi қайтып,екi қайта жарар ма терек бүрiн?!.Аттандырып ұйқысыз..

Аманбысың, жайраған сай, тұлдыр шың,еске алшы бiр бал күнiмдi бүлдiршiн.Қара жолдың қою шаңы армысың,сөйлешi бiр, сағынышым шыңғырсын!Сөгiлшi бiр..

(«Iздену. Iз кесу» дәптерiнен)«Өз ғасырым өзiмнiң иiнiмде…»Төлеген1. «Қыдырып жүр аспанды үн-дуана…»***Мен туған күн… Бүгiн отыз үштемiн…Ашылған жоқ..

«Қарашада өмiр тұр…»АбайАла құйын кеудемде мұң бар менiң,Алатаудың қозғардай шың, қар, көгiн…Әуейiге телiмей мiнезiмдi,айқара ашсам жанымды тыңдар ма..

Атажан-ай! Армысың! (Тiрiсiң бе?!)Мiн жоқ едi сөзiң мен жүрiсiңде.Сенi кейде сағынам үйде отырып,ұсағын да, iсiңнiң iрiсiн де…Медет болып жаныңа..

Есетiндей сырлы, сұлу саз бөтен,есiл жүрек қандай ғана жазды екен?!Арбап алған ару қыз ба? Үнiң бе?Жәнiбек-ай, әнiң ғажап, назды екен.Iздесең де..

Егес…Егес басталды:Мансап…Шекпен..Арман…Өлең…Ар үшiн…Додаға ой тасталды,(орман, тоғай, асу, үңгiр, жар – iшiм…)Кiм жеңедi?Шек-шегара жоқ тегi.Ай..

Кешiр менi, өлең атты серiгiм!Кешiр менi, өнер қуған перi күн!Өмiр бейне – алып сахна… Актер көп…Адамдардың «ойынынан» жерiдiм.Қарап тұрсаң:..

Өнер барын, ұмытып дарын барын,асқақтадың, тым қатты арындадың.Тани алмай мен сенi, қайран досым,қайраңдады көңiлiм… Жарым-жарым…«Тұрған осы сен бе?»..

Қоншы менiң кеудеме...Жыршы құс, кел!Жаралады жанымды iркiлiстер.«Азап» атты аралда жалғыз қалдым,Жыр – жанартау, ояншы!Сiлкiнiс бер!Шендестiрем деп..

Жар өкпелi болса,шаршатқан шығармын?Ар өкпелi болса,аңсатқан шығармын?Бау өкпелi болса,жастықтан бұғар кiм?Тау өкпелi болса,жанымды ұғар кiм?Жол..

 Екi елi де кетпейдi, көлеңдейдi,елеңдесем, қосылып, елеңдейдi:«Ессiз өмiр кештiң бе? Бiрге кешем.Өлсең, бiрге өзiңмен өлем...» дейдi.Қандай..

1.Түн...қала...Мұңды ән бiр...Сезiмнiң бүрiн жарғандай.Аспанның асты – тұнған жыр,бұлғайды қолын армандай.Бимәлiм, сырлы саз неткен,жүректi келiп..