Нұрлан оразалин туралы Өлеңдер ✍️

Сарылып, сарғаяды жарық Айым,Сағынып, сiлкiнедi сары қайың.Сары күз…Сары дала…Сары тоғай…Санамда – сақыр-сұқыр сары уайым…Сам жанып, салқын көкте от..

Жаратылыс әдiл мына, жарығым,ақын үшiн ұят – қайғы, ары – мұң;жер үстiнiң азабына өртенер,табиғаты, мiнезi ұқсас бәрiнiң.Қарап тұрсақ, арғы-бергi күн..

Өзекте – өрт…Тiлiмде – зар…Көзде – мұң…Өлең iздеп елiктеген кезбе едiм.Жастау едiм. Жұлынатын жыр қысса,жетпейтiндей кейде өзiме өз..

(Ақ қағазбен сырласу)Ақ қағазым – дақ түспеген ардайын,арбайды кеп жаңа жауған қардайын,көз суырып аппақ сәби дүние,елiтедi санамды үрлеп..

«Айқайлау дегенiмiз – өмiр сүру»Оралхан БөкейМенде мұң бар, сенде мұң бар,бәрiмiзде бiр мұң бар.Шөлде құм бар…Ей, ағайын,Сырды неге бұрдыңдар?Қалай..

(достарға)Қатем болса, түзетiп, жөндерсiңдер,кедiр-бұдыр кезiмдi өңдерсiңдер,көзiм жетер бiр шындық бұлтармайтын –түбi менi iздейтiн..

Шақырғанменен жол алдан,сағынғанменен Сарқамыс,мен ендi бала бола алман,балалық шағым қалды алыс.Балдырған сезiм баяғыжанымды менiң тербемес,ойлардың..

Наз айтып мына болмысқа,жоқ пенен барға алданбай –асығу керек!Жол – қысқа,көз жұму – күнә жалғанбай…Жiбегi сусып жүректiң,құрдымға тартып мың..

Жанарымда – жасыл жазық.Тарайды үн…Шалкөденiң келбетiнде бар айбын.Қозы-лақтың жарысады дауысы,жар басынан Қарасазға қараймын.Қараймын да ұлымды..

Көк орманын өмiрдiң шайқап, iздеп,«Көп арманын көңiлдiң айтамыз» деп,айқай салып жүргенде… Аңғармаппыз:жаздың өте шыққанын, қайта күз кеп.Қала..

Қалқып көктi кезедi бiр жиi құс,болашақтың арманы – асқақ,күйi – күш.Жүрегiмдi мазалайды тынымсызсенi тосқан бұрылыс пен қиылыс.Сен жүретiн жолдар..

Жаза алмай жанның жарасын,кездерде қай бiр арбасқан,өмiр мен жырдың арасын –жаз бенен ақпан алмасқанкелемiз жалғай алмастан…Қабыспай сөзiң кейде..

Шиырдың да қолыңдағы кесенi,жандай болып жiбермейтiн есенi;тойып алып, ауыр-ауыр сөз айтып,той үстiнде «жазаладың» кеше оны.Жандай едiң сып-сыпайы..

Көңiлiм елеңдейдi құс-елеске,байқашы, бәрi осының түс емес пе?!Ақ мамық, сенi көрiп ойға батып,Айлы түн…Аяз…Дала түседi еске…Көзiмдi ақ дүние, байлап..

Малтығып жатыр тағы көше қардан,кеудеден көшедi шер, көшедi арман;ақ түндi ақ теңiздей дүрлiктiрiп,шарқ ұрып шағала-мұң көшедi алдан.Көк төсiн..

 Түн…Қала…Қар жауып тұр.Ой-ақбозым… Шауып тұр.Мен жалғызбын. Түн жалғыз.Мұң-көкбөрi…Жүрегiмдi қауып тұр.Ұстатпайды нұр қашып,(шегiне бiр жетер ме..

Ескi достардан хабар үзiлдi,ессiз сәттердiң көбi сызылды;естен шықты да талай есiмдер,ескi көшенiң көбi бұзылды.Өткен өмiрден белгi жоқтайын,жанды..

Сен бүгiн биiктесiң…Еңiстемiн…(Көзiңе көрiнедi көп iсте мiн.)Сырлас ең қатар жүрген кеше ғана,сезiнер достарының тегiс демiн.Мұңын да, айтатұғын..

Тұрақтап талай арман қонған, ұшқан,бұл кеуде шаршаған ба? Тоңды ағыстан…Қырыққа шыққандардың көзiм жеттi,жүрегi жүдейдi екен толғаныстан.Болмайды..

Жабықтым… Жанымды ұғар кiм?Жалықтым. Шаршаған шығармын.Үш қайың, сенен де, менен детарқамай қойды-ау бiр мұнар күн.Кеуденi қаққылап..

Түсiмде мен тауды көрем көктеңбiл,жұлқылайды жүрегiмдi көктем кiл.Қоңыр салқын жел аймалап жейдемдi,жауады кеп қызыл, жасыл көктен гүл.Көркем едi..

Сендер бар жерде жана маздаушы ем,сендер жоқ жерде сөне жаздаушы ем.Сезесiңдер ме?Сенесiңдер ме?Сендерсiз бiр күн өле жаздаушы ем?!Кеудеме қонған..

«Iшек бойлап он саусақ жорғаласа,Бейiштiң үнi шығар қоңыр салқын…»Байрон – Лермонтов – Абай***Алаурап көңiлден от өрiп,қызуы жетердей алысқа,әлде кiм..

«Ұлы Мағжан Елiне қайта оралды,Азаттығын, Азабын айта оралды…»(тiл ұшына келген жол)Қыр жасарды. Құлпырды көктем-елiк.Жер дегдiдi. Күн күлдi. Шөп..

Шертiлмеген көңiлдегi сырдайын,жазылмаған жүректегi жырдайын,ну тоғайдан шеттеу қонып, бөктердежабырқаулы жетiм көңiл тұр қайың.Желге жайып жапырағын..