Нұрлан оразалин туралы Өлеңдер ✍️

Әшiрбек КөпішевкеБұйыртса... Көктем,кеудемде талай күз, ән бар,жазым бар жарқынаспанын арман көлбеген.Сырнайлы таңым,сыбызғы кешiм, ұзаңдар!Ұзаңдар..

Жапырақтың сарғайғанын айттың ба?Көктемiңдi қалып қойған кешегi?Қоңыр қаздай қарашада қайттың ба,шаршатты ма ауыл-үйдiң өсегi?!Үнсiз тынып, әңгiмеңдi..

СайлаубеккеБiздiң елдiң ақындары көп, бiлем,жаны – жомарт,көңiлдерi – жазғы бақ;жүректерi – жалындаған от кiлең,кеудесiнен жататұғын саз..

Далада аяз... Аяз суық...Ысқырады, шулайды, ұлып, тынып.Күрең пеште тас көмiр аяз қуып,жылытады үй iшiн «тынықтырып».Жылытады жалынның маздағаныпештi..

Далада аяз...Ақпанды ұмыттым да,ақтарылдым бiр бөтен сезiм болып,жанарымнан ел сезбес сыр ұқтың ба,орғыды бiр ойнақшып көзiңде елiк,(Кездестiң..

Ауыл түнгi ұйқыда. Борасында.Қаракер ат жусайды қорасында.Әлденеге көңiлiм елегiзiп,ән асылып барады Қара шыңға.Ұлыйды жел...Талықсып үн..

Аязды баққа,сырғалы баққа,баралық қайтып жылдағы жаққа,ақ қайыңдардың кiрпiгiн сiлкiп,ақ қармен тұрғанырғалып шаққа.Сөйлетiп бiр сәтақ..

 КеңшiлiккеАсықпа, досым, қалаға,бiлемiз жолдың шалғайын.Шерулеп қалған сана да,тынықсын бiраз маңдайым.Тынықсын жүрек тулаған,тауларда мынау жыр аз..

Аяулым!Қаталап, шөлдеп,таңдайым құрғап, кепкенде,сал-сарас ойдыңсаздауыттарына шөккендесағынып жет тешаң-тозаңдардан аршып ал.Құдiрет-күшiң бар..

Жұлдыз жауды...Аспаннан Ай құлады,елең еттi сезiмнiң айқұлағы.Айқара ашып құшағын масаң көше,әлденеге қайыңдар қайғырады.Қайғырады...Нелiктен..

Аспан ашық...Тағы да бозданған ба Ай,жүрегiм жұлым-жұлым... Сазданғандай.«Шейк» билеп жатқанда көршi қыздар,күллi Алматы болады..

Сағынба менi!Елiгi таудың, сағынба,сенi iздеп ендi бармаймын.Өртенiп-жанып, сағымғаайналып кеттi бар қайғым.Кеттiм мен ұзапоралмау үшiн..

Шатынардай жанымның жасындары,сағынамын сенi мен қасымдағы;сағынамын, шашыңнан сипап тұрып,қоштасардай күнi ертең жасыл бағым.Көзден ұшып жасыл тау..

Жеткiзбей кеткен бұла күндердi,еске алып менiң жылағым келдi.Естiмей кеткем... Естiгiм келдiсыңғырлы толқын бұлақ үндердi.Көргiм бiр келдi әншi әлгi..

Аспан...Фонтан...Тұрған сәтте бiздi аңсап,Ай, жұлдызды алақанға көтерiп,Сенi iздедiмкөктем қанша, күз қанша,жауын шайған көшелерден от..

Жолдан...Шаңнан...Қыраттардан...Теңiздерден тулаған,бұлақтардан;түннен,шамнан – сыр ақтарған,сабырсыз құрақ, талдан,қайыңнан жылап қалған,саябыр..

Сал сезiм, бекерге бүрiспе,бара алмай жүрмiн деп iрi iске.Тау жайлы жазылар таудай жыр,сеземiн, сiлкiнiп жүр iште.Астана аспаны жаңғырып,отты жыр..

Мен өлең жаздым...Сенi iздеп түнде, ерке қыз,жүректi мылқаусен жүрiп өткен өртеп iз,сен жүрiп өткен көшелер,көглдiр Ай меналаңдар..

Қоштасар сәт... Қара көзiң қиылған...Қадалардай кiрпiгiң.Лүп-лүп етiп түнде мынау жиi ұрғанжүрегiмнiң кiм жамайды жыртығын?!Ай ма?Түн бе?Аптығымды..

Түсiн менi!..Жастықтың жаңбырымын,таулар мүлгiп аңсаған шiлде күнi.Алпысыншы жылдардың ән-жырымын,таңға жете қоймаған түндегi үнi.Боталаған көзiнде..

Жырлады жүрек...Жырлады түнгi аспан көк,ауылдан бiздiң адасып жүрген сұлу Ай.Жырлады жүрек дастан боп,жұмақ өлкенiңжап-жасыл мына сұлуы-ай!..Жырлады..

Өмiр нұрлы...Сезiм оты қызған шақ.Алматыда қауыштық.Сылқым мiнез,сұлу түннiң қызғаншақсырын бiраз тауыстық.Кезiп бойдысәуiрдегi iзгi үмiт,қол бұлғады..

Көкшiл Қала... Қандай әсем ән кешкен,үнiң сенiң – махаббатпен егiз үн.Қыздар менi ғажайып бiр жан дескен,жiгiт едiм толқып жүрген теңiзiм.Қыз едiң..

Жаутаңдаған жаны нәзiк, «бөтен» қыз,жалт қаратар мiнезiмен баршаны,тамыз едi табысқанда екеумiз –алтын күздiң қарсаңы.Көзiң сенiң тұмадайын..

Мен бақытын қызғанбаймын басқаның,өсектерге сенбе Сен!Жаңыларсың...Жүрегiмде – басқа мұң,сезiнбессiң, кезiп iшiн көрмесең.Ұға алмассың, кеудемде бiр..