Өлеңдер ✍️

Жар басында,
Іленің сағасында.
Жалғыз үй тұр,
Кіресің, барасың да.
Қарсы алмайды қалбаңдап ешбір адам
Бірақ, сендей пенденің бәрі осында...
Қаңыраған бір үй тұр қара түзде,
Жар басында, Іленің жағасында.
Жанға сабыр табасың, ойланасың,
Жалғыз өзің сол үйге қонасың да.
Бір ақсақал жүреді үй ішінде оның,
Бір қыз-жігіт қыстығып сүйісуде.
Ет асылып жатады ошағында,
Піскен еттің сезесің иісін де.
Бір келіншек сыңғырлап құшақтай қап,
Бір кемпір жүр ошаққа бұтақ сайлап.
Бір сәлделі молда отыр күбір-күбір,
Обал, сауап, иман мен нысапты ойлап.
Қос қарақшы өткен мен кеткенді айтып,
Қараңғыда әне отыр пышақ қайрап.
Қап-қараңғы түнде осы қою, қалың,
Жылап-сықтап түнейді қойыңға мұң.
Сатыр-күтір біреулер аттан түсіп,
Босағаға тастайды сойылдарын.
Бірі кетіп, елестің бірі келіп,
Елең-елең жатасың көз іле алмай.
Терезеден жапанның түні бөгіп.
Дүние-құрдым қарыны тоқ сияқты.
Келер-кетер ештеме жоқ сияқты,
Осы жерде кетсем де бүгін өліп.
Жар басында жалғыз там не көрмеген?
Бұл дүние кімдерді шегермеген.
Не бар дейсің жалғанда көнермеген?
Бір сөзімнен оқыста сүрінгенде,
Дыр-дыр етіп киімім тілінгенде,
Дүр етеді машина «келем»деген.
Бірте-бірте өзіме жақындаған.
Сақыр-сұқыр тістері сақылдаған,
Албастыны алдаймын өлеңменен...