Өлеңдер ✍️

Алматы аңсап келсем өзім сені,
Болушы ең маңдайымнан сипағандай.
Басына Мұқағали қонушы еді,
Жүргендер Алматыдан үй таба алмай.
Құйылып арман қуған жандар көркем,
Жиылып жүруші еді Алматыда.
Өлсем деп Кеңсай жақта армандаушы ем,
Өлермін ауылымда алда, сірә.
Жыр құмар, сыра құмар, шарап құмар,
Танысқан Алматыда талаптылар.
Айналды ақыреттік жолдасыма,
Бұл күнде жаназада керек қылар,
Ауылдың ұқсаймыз біз молдасына.
Талайын тарпаң мінез біздейлердің,
Бұл өмір келтірді ғой тәубасына.
Сонда да барғым келед жолдасыма,
Қолтығында кітабы, қолда сыра.
Сен едің қала-сері,
Қала-әпенді,
Әлі де ұмытқам жоқ сол әсерді.
Өлсем деп Алматыда армандаушы ем,
Өлермін ауылымда шамасы енді.
Қонатын үй таппасаң қоналқада,
Бар еді айықтырғыш бәрекелді.
Ұрсып-ұрсып ап кетсе милициялар,
Көргендей қуанушы ем өз әкемді.
Алматым арман таза ақ қағазым,
Саған жоқ айтатұғын өкпе, назым.
Пісірдің, жетілдірдің қанаттарын,
Алматым ақындарға жәннат бағым.
Балапан қарлығаштар қанаттарын,
Қайрадың тасқа соқпай талаптарын.
Өзіңнен ұшып шықты көп қазағың,
Мен саған талай рет жараланған,
Жазықсыз жапа шегіп қараланған
Қазақтың жан жүрегі деп қарадым.
Ауырып жүр ғой сірә, сол жүрегің,
Келмейді енді ешкімге елжірегің.
Аңсаған достарымның көзі ғой деп,
Мен саған анда-санда кеп жүремін.
Келеді сенен бірақ аулақ жүргім,
Үзілген жіпті ғана жалғап жүрмін.
Өлеңнің астанасы-ау, неге мені,
Келеді байлығыңмен таңғалдырғың.
Табылмай табан тірер сүйенішім,
Өзіңде қалмағанға күйеді ішім.
Кептеліп кептелекте бір жеріңнен,
Кимелеп киесіздер жүргенімен
Сен маған өмірбақи киелісің.