Өлеңдер ✍️

Орыс қызы! Кеткенiң бе шынымен!
Кеткенiң бе бұрылмастан арқаңа.
Сүйiктiңе, оны қайдан бiлiп ем,
Әлде үйiңе, қайдан бiлем оны мен,
Әлде бәлкiм беймәлiм жақ тарта ма...
Өткелде анау толқын жуған көбiк кiл
Бәрiн шешiп жол екiге айырылды, –
Кете бардың абыройды төгiп бiр,
Қарғыс атқыр – қайтарғым-ақ келiп тұр, –
Қарғыс атқыр, ер едiм ғой айбынды.
Арғымағым ренiштен мынадай
Шыңғырмақ едi жiбермедi ауыздық.
Ол күтедi жарқырар деп шырадай
Жалына өзiң таққан лента-тамыздық.
Не iстеу керек? Қалай етсем? Бiлмеймiн
Кең даланы меңiреу мұң тұр басып.
Шоқ-шоқ дей ме, намыссыз деп тiлдей ме
Жерге түскен кезқұйрық құс сұлбасы.
Жалғыз көршiм сол ғана ма... сенбеймiн
Өлтiрсем бе? Кiнәлi ме ол бiрақ,–
Одан көрi неге өзiм өлмеймiн,
Екi қолым бұрымыңда қалтырап.
Өзiмдi өзiм өлтiргенде күдiктiң
Бiрақ шешiп сауалы мен жауабын.
Тыныштықты табарымды шын ұқтым,
Бiрақ сенi қайдан, қалай табармын.
Қайраттымын – қарғыс атсын қуатты!
Ерде тiкпiн – қарғыс атсын ердi де!
Кеттiң алып жаныма сеп шуақты,
Үмiт оты шынымен-ақ сөндi ме?!
Сезем бiрақ кетуiңнiң себебiн,
Сол үшiн де өртенемiн ұяттан.
Қамшыдайсың арқаға уын себетiн,
Ру ара араздықты оятқан.
Сондықтан да бет түзедiң батысқа,
Басқа желге омырауың төседiң...
Қатысың не бiрақ ондай шатысқа,
Қайта оралсаң, жаным, бәрiн кешемiн.
Өр едiм мен, ездiк ермен ойнар ма,
Көп үшiн де ерекпiн деп ойлайтын!
Мың сан құрым жұрт жиналған тойларда
Бұқаларды жығып салып тойлайтын.
Қызғаныштан айналғанда жауға дос,
Өрекпитiн жайым барды он есе.
Көншiмейтiн көкпар тартсам делебем,
Ақсақалдар ер екенсiң демесе.
Даңғой басым, қане, қашан шаршап ең,
Жiгiт едiм сезiмi ұшқыр, тiлi өткiр.
Сүю жайлы шығарсам да қанша өлең,
Құшағыңда қалай қалам, бiлмеппiн.
Айғырлардың кiсiнеген үнiне
Байталдардың құмығыңқы үн жауабын,
Екi ортада сезiм оты жанарын
Естiп, көрiп жүрсемдағы күнiге,
Сезiнбеппiн тырналардың тырауы
Екендiгiн қоштасар сәт жылауы.
Арамызға үшкiл тырна тiзбегi
Тұр қадалып, тағдырымыз бұл ендi...
Мұқан, Мұқан! Заң қатал ғой бiздегi,
Қалай елге көрсетесiң төбеңдi.
Иә, иә, ән боп желпiп өттiң сен,
Сұңғақ, әсем һәм аяулы қалпыңда.
Қызарушы ең ұялып не көп күлсең,
Мазақтаушы ең ойға батып жөткiрсем,
Одан бiр сәт кемiген жоқ даңқыңда.
Құюы алтын жүзiгiңнiң көзiнде
Жатушы едi-ау күллi ғалам өртенiп.
Сол жүзiкте бiр сыр барын сезiнсе
Жаным қоя беретұғын дерт емiп.
Бәрi есiмде! Еске алуға жоқ күшiм!
Күн өтуде естелiкпен ғана тек!
Жаным рас ендi маған жоқпысың,
Көзiңе ұқсас едi-ау, шiркiн, ана-ау көк.
Көңiлде мұз... Туған ауыл шетiне,
Келiп тұрмын. Қан жылайды жүрегiм.
Қалай қарайым туған-туыс бетiне,
Қайран ауыл, саған қалай кiремiн?
Мiне, бiр қыз бара жатыр су алып
– Амансыз ба? – дейдi.
Шындық мұнысы
Жылы сөзге жан сезiмiм тұралып,
Кеттi атқақтап жүрегiмнiң ұрысы.
...Тағдыр тезi тағы қанша созылар,
Қаракөз-ай, халiмдi шын сездiң бе?
Жан-жүректi жылататын кезi бар,
Кейде осылай тiлегi iзгi сөздiң де...