Әңгімелер ✍️

– Балам, Нұх деген пайғамбарға Алла тағала бір күні кеме жасауды бұйырды. Нұх үлкен кеме жасады. Оған балаларын мінгізді. Жан-жануардан алды. Түйе, жылқы, сиыр, қойды салды.

Бір күні аспаннан найзағай ойнап, қатты шатырлады. Толассыз жаңбыр жауды. Су сел боп ақты. Судың биіктігі ағаштың басынан асып кетті.
Адамдар суға кетті.
Нұхтың кемесі сумен жүзіп отырып, бір таудың басына келіп тоқтады. Ол қасиетті Қазығұрт тауы еді. Жауын тоқтап, су қайта бастады. Жер қарайды.
Нұхтың жан-жануары аман-есен кемеден сыртқа шықты. Содан төрт түлік тарады.
– Әке, түлік деген не? – деді осы кезде Данабек.
– Қазақ атам малды төрт түрге бөледі. Оны «түлік» дейді. Әр түлікті қолдап, қорғайтын атасы болады.
Бірінші – түйе түлігі. Түйенің атасы – Ойсыл қара.
Екінші – жылқы. Жылқы атасы – Қамбар ата.
Үшінші – сиыр. Сиыр атасы – Зеңгі баба. Төртінші – қой. Қой атасы – Шопан ата.
Ойсыл қара, Қамбар ата – алғаш түйе мен жылқыны ұстап, баққан кісілер. Зеңгі баба мен Шопан ата – сиыр мен қойды алғаш бакқан кісілер.
Олар өте ерте заманда өмір сүрген.
Нұх пайғамбардың кемесіндегі жануарлардан тараған Ойсыл қара туралы мынадай өлең бар:
Қазығұрттың басында кеме қалган, Ол әулие болмаса, неге қалған?
Жетім бота үстінде жатып қалып, Ойсыл қара жануар содан қалған.
– Кәне, өлеңді қайталап айтайық.
Айбегім мен Данабек әкесіне қосылып, қайталап айтты. Содан соң жеке-жеке айтып берді. Әкесі риза  болды.