Өлеңдер ✍️

Үкілеп мініп астыма сандал саңлақты,
Дүр етті лек, аспанды қою шаң қапты.
Жіберіп тізгін, жантая жалға жармасып,
Айғайлап келем, шақырып Абақ аруақты.
Аламан белде арманым аппақ ай қанат,
Көзді тарс жұмғам, жанарым желден тайғанап.
Бәйгетөбенің байтақ бауырын бетке алып,
Жұлдыздай аққан жарауы жеткен жайдақ ат.
Қымқырып тізгін, қамшымды бүктеп бүйірге ап,
Жүрісі қандай жүйріктердің күй-ырғақ.
Тебініп келем, емініп келем ентелеп,
Көкдөнен көңіл көсіліп кеткен құйындап.
Сыймайды сол сәт шабысты жырға өлшемің,
Мінез мұхиттың танытып тасқын мөлшерін.
Оң қанатты алып, орамалыңды оңтайлап,
Тағдыр тұлпардың көзін сүртерсің келсе ебің.
Күлтелі жалды күнді құрықтап, ай мініп,
Шабандоз менмін, қиялым одан сәйгүлік.
Делебем қозып, дегбірім кетіп делбелеп,
Санамда сол сәт бұлдырар көмбе, бәйге-үміт!
Маң дала жатыр мәресін айтып меженің,
Қамшымды сермеп, ұрандап тілді безедім.
Қаршадайынан тақымын тайға бекіткен,
Ғұмыр бәйгенің өзімше шабандозы едім.
Кермені бірден кесіп-ақ өтіп кетердей,
Әспеттей бердім сыршыл сезімді сетерлей.
Мен сонда мынау дүбірлі өмір додаға,
Көзімді жұмып қойып-ақ кеткен екем ғой!
Тағдырым бәлкім, тап болар сүргін, қарғынға,
Кермені көздеп жалтақ жанарым талдың ба?
Көмбеден күткен тілеулес жұртым секілді,
Тақымын қысып ажал тұрма екен алдымда?!