Өлеңдер ✍️

ҚР Президенті Мәдениет орталығының директоры, ұлт мұрасының жоқшысы
Мырзатай Жолдасбековке
Қайран Ұлбике!
Надандықтың құрбаны,
Жұлдыз еді, күміс көмей, жыр жаны.
Бір сорлы ұлдың жұдырығы астында,
Бір сорлы ұлттың аспанынан зырлады.
Әнге салса, теңселетін тау, дала.
Сөзі оқтай атылатын жауға да.
Қайран шешен, кетті арманда топастан
Жалғыз жанын сұрай алмай сауғаға.
Айтысқанда алдына ешкім шықпады,
Қаршадай-ақ қызын халқы құптады.
Талас бойын табындырған дара еді,
Жаман күйеу жібек жанды ұқпады.
Қайран Ұлбике!
Таңдайында бұлбұл ұя салғандай,
Маңдайында жыр шолпаны жанғандай,
Атастырған ақылы кем еркектің
Аяғында өліп кетті арманда-ай.
Содан бері,
Талай-талай су ақты.
Ақын халық ашты талай бұлақты.
Талас бойлап талай ділмар шықса да,
Ұлбикені айтып халқы жылапты.
Ұмытпапты,
Салған әнін даласы,
Жырын жалғап ағып жатты Таласы.
Екі ғасыр өтсе-дағы арада,
Жазылмады Ұлбикенің жарасы.
Зарлай-зарлай қыздар жасын тауысты.
Содан бері, талай заман ауысты,
Аманаттап кеткен артта халқына
Ұлбикенің жырымен жұрт қауышты.
Зұлымдықтың болса-дағы құрбаны,
Ұлбикенің өлген емес жыр-жаны,
Тартыспенен өтіп кеткен тағдырын
Көк ордада Жолдасбеков жырлады.
Несіпбегі, Сәулебегі – жабылып,
Сахнаға алып шықты табынып.
Драманы көрді халық тік тұрып,
Жүрген екен сорлы қызды сағынып.
Сөз қәдірін түсінгенге жыр үлгі,
Ақын халық сыйлаңдар бір-біріңді,
Ақын халық сыйлаңдар бір-біріңді!
Екі ғасыр өткеннен соң оянып,
Ақын Ұлбике қайта тірілді!