Өлеңдер ✍️

Горький - күн,
заманына нұрын төккен,
Горький – гүл,
гүлдендіре ұрық сепкен,
Горький – үн,
жер шарына еркін жеткен.
Горький – жыр,
тәнді сүйіп, жан тербеткен.
Горький – от,
кекке өрлеген қызыл жалын!
Горький – оқ,
өңменінен атқан жауын!
Горький – сел,
тас талқандап аққан ағын!
Горький – ер,
таң жолына тапқан табын!
Горький – ол
«дауылпаз» боп дауылдатқан,
Жауына
жасын тастап,жауындатқан,
Сескенбей
төніп тұрған қара бұлттан,
Дауылпаз
қайсар, қайтпас
қанат қаққан.
Горький – ол
заманының тілі болған,
Табының
таусылмайтын жыры болған,
Ойы- аспан,
кеуде- сарай- алтын толған,
Алтынын
өз табына берген қолдан.
Сол Горький,
міне, бүгін жұмды көзін.
Жүрекке
«Өлді...» деген жетті сезім.
Бірақ та!
Тәні өлді... өзі өлген жоқ.
Мәңгі өлмес –
берді бізге асыл сөзін!
Горькийдің
күші – табым білегінде!
Горькийдің
ісі – табым тілегінде!
Сезімі –
миллионның сезімінде,
Сөздері –
ұлы заман жүрегінде!
Тән тозбақ,
қан суалмақ – өмір заңы!
Мәңгі өлмей
тұра алады кімнің жаны!
Тарихта
мәңгі өшпес сыр қалдырған –
Горькийдей
тап ұлының не арманы.
1936,Орал