Өлеңдер ✍️

Бір масқара уақиғаны
Еске алсам, шошыр жаным.
Айтуға тіл ұялады,
Айтсам, қайнар зығырданым.
Ортасында өткен ғасыр,
Алаңында Петербургтың
Түсі суық бір ағаш тұр.
Тартып көзін өткен жұрттың...
Әлдекімдер келеді алып
Сол ағашқа бір адамды.
Ерсіл-қарсыл өткен халық
Аң-таң болып тұра қалды.
Таңды әкеліп әлгі адамды
Қабыстырып қара ағашқа,
Масқаралап қысым салды
Көзің қимас қыршын жасқа.
Жендеттері жауыздықтың
Жауап берер кейін не деп?
Жазығы жоқ жас жігіттің
Түкіреді бетіне кеп.
Христосын қасына ертіп,
Сықылданып мүңкір-нәңкір,
Поптар тағы келді жетіп,
Туғызбаққа заман ақыр!
Қанды ағашқа тұр таңулы,
Тұр ұлы адам- тұр ақыл ой,
Тұр халықтың адал ұлы,
Тұр ұды адам-тұр ақыл,ой,
Қанды алаңға толған халық
Қайтып төзсін мұндай күйге?!
Кетті толқып ызаланып
Бүкіл Россия, бүкіл дүние.
Тұс-тұс жақтан шықты дауыс,
Ызаланған қаhарлы үн.
Нажағайдай тиді қарғыс
Қалтыратты патша тағын.
О,сүйікті Чернышевский,
Жауыздардан не көрмедің,
Сонда-дағы сен өлмедің,
Қайтарылды сенің кегің!
Қанды ағаш сені таңған
Болды талқан, қалды адыра,
Орнына оның мрамордан
Саған арнап соқтық мұра.