Өлеңдер ✍️

(Жұмағали Саин туралы)
Түксие ұстап оқ тиген қабырғасын,
Төкті ол көздерінен ауыр жасын.
Қалдырды жорықтарда жастық шағын,
Жоғалтты оқ астында жарым жасын.
Ұйықтады ол тас үстінде, шөп төсінде,
Болды ол талай жылдар от кешуде.
Майданның мәңгі өшпес белгісі боп,
Алынбай қалды бір оқ өкпесінде.
Батырдың жүрегіне көрші қонып,
Өлімге жатты сол оқ елші болып.
Ауасы, туған жердің топырағы,
Сақтады оны көп жыл емші болып.
Со бір оқ өкпені үңгіп жегі құрттай,
Сіресіп жатып алды өлі бұлттай.
Жүрді ақын іштен тынып, жат көздерге
Білдірмей бекем ұстап өңін сырттай.
Жетті кеп қап-қараңғы қаза күн де,
Алатау қалды ұйып азалы үнге.
Ақынның өкпесінде кетті сол оқ,
Көмілді жер астына ажал бірге.
Жиып aп жерден қуат, күннен жарық,
Шықты ақын жүрегінен гүлдер жанып.
Көрде тек үнсіз-тілсіз ажал қалды,
Жүйрік жыр жарқылдайды жүлдені алып.