Өлеңдер ✍️

Күн көзі ұясынан көтеріле,
Қиялдың қияға ұшып жетегінде,
Отырған ойлы ақын жалғыз өзі
Жап-жасыл Машук таудың етегінде.
Қалдырып жер бетінде келеңкесін,
Қиялы кеткен шарлап көк өлкесін.
Демондай құз-қиядан кеткен қарғып,
Бұлттардың қапсырып ап көк өркешін.
Кей кезде дауыл болып арқыраған,
Кей кезде толқын болып сарқыраған.
Кей кезде бойындағы бұлты тарқап,
Күн болып күле қарап жарқыраған.
Жүрегін намыс үшін бояп қанға,
Өр ақын өмір жолын аяқтарда,
Күңіреніп кеудесінен жалын атып,
Төсіне жасын төккен аяп тау да.
Бұлттардың атой салып қолы қалың,
Жапқанда Машук таудың омырауын,
Баяғы өлеңінше сабаз ақын,
Тұрғандай дауылға ашып долы жанын.